quen

din que temos sorte,
que aínda derrotados
e cheos de culpa infundada
subimos ao ceo.
e o ceo esta cheo
de centolas e camaróns
e alí hanos de distinguir
polo noso cheiro ao salitre.
camiñamos como os cangrexos,
uns chámanlle idiosincrasia
outros meteoroloxía,
identidade do pais,
unha nova pola da arte
en procura dun literario
estilo.
Din que temos sorte de nacer
deste lado de África
chamado Galiza,
unha terra que outros
xa se encargan de arrendar
enriba da táboa
das sociedades libres.
Imos ter que agradecer
ser guiados cara adiante,
cara os adosados
con vistas ao mar,
baixo o ritus tráxico
dos cafés dominicais,
e noites rebozados na fariña,
como os peixes antes de fritir,
e ser deglutidos.
Cara ningures,
resistentes a saír do solpor,
orfos de horizontes,
desnortados,
nunha viaxe sen retorno,
na que todo esta por vir.