enriqueta.

escriben as pólas das árbores

sobre o vacio

esgrafiando

como puntas prateadas

o ceo

mirábao enriqueta

a ribona de miranda

despois do tempo á forza

no monte e o asombro

a quen lle importa

a prisión

se dentro de si

hai un oco

por onde entra a beleza

“a idea”

e pasmase nun espello

para defendela

inda sendo repudiada

non mudan os tempos

que fan cativos os propósitos

so os humildes

soben e baixan

polas escaleiras do temor

e  pechan os ollos

para sentirse vivos

se estrañan ao mirarse 

e parecen tan pequenos

ata que abren un libro

e constrúen un abismo

cos afasta da ignorancia

enriqueta mestra

pouco deixáronche facer

pola terra chá

co teu carriño arrastras

esgrafían as pólas das árbores

o teu mundo de soños

como puntas prateadas

no ceo

da serra do miradoiro.

táctil.

perdín o libro de instrucións

para vivir en novembro

e pola miña pel

transcorre un formigueiro

nada se compara

cos teus húmidos abrazos

que aconchega as pontes

e do amor a rútina

co tacto disimula

nin problema filosófico

que valga a pena

nos teus senos déixame caer

que alegría

na luz distraída

desta desexada tortura

das horas que me viven

espidas aquí dentro

onde o vento leva

todos os pétalos non satisfeitos

como palabras repetidas

ca sensualidade impiden

nesta nocturna travesía

que para existir convertemos

nunha gran loucura

saciarnos da auga dos nosos corpos

que despois de desmedida

se evapora.

memento mori.

non sabería dicir moi ben

se sempre partimos antes de

ou é un simulacro

se nos pés levamos

as areas infinitas

do deserto pubiano do paridoiro

sempre partimos antes de

unha recta con moita visibilidade

unha cea magnifica

unha comida case copiosa

todo o abstracto

a sombra dun poema

un día que pasa a destempo

sempre partimos antes de

irremediablemente nos volvemos vellos

e as nádegas enfréanse

todo para atoparnos con ela

e o seu mortal cortexo

de paseo polas corredoiras

para sacudir a nosa banalidade

sempre partimos antes de

para despois de moito tempo

volver a cortar as herbas

cavar a terra para plantar semente

para esperar que creza

como unha despedida ata mañá

sempre partimos antes de

lembrar que temos que morrer.