pinocho

¡polos meus ollos de madeira!
non é certo
que eu fora bipolar
daquela xa existía Bologna
chámome Pinocho
todos coñecédesme
polas mentiras que contaron
de min.
non fun fillo de ministro
tampouco un votante
que nada ten que dicir
fun un producto
da disney e os gobernos
para as mentes reducir,
ocultaron a verdade
sobre min,
vivín xunto a un tal Xeppeto
por debaixo da pobreza
a miña nai “descoñecida”
votaba as cartas e chamábase
“a nena do cabelo azul turquesa”,
a nosa casa nunca chegou
a asistenta social,
eu padecía un trastorno
psicosomático que me provocaba
medramento de nariz,
relacionáronme coa delincuencia,
de consumo de drogas,
de ter os penais,
e de fuxir ao pais
máis fermoso do mundo,
e agora como antes
séguese a pensar na cabeza
e non no estómago
dos que sofren e as pasan negras
e ante este silencio tan obediente
teño que dicirvos
que chámome Pinocho
primeiro aforcáronme
despois fun un producto
da disney e os gobernos
para as mentes reducir
esta é a miña verdadeira historia:
pensar e perigoso.

filoctetes

tal é o meu sufrimento
unha soa bagoa
na miña cara
coagulada para sempre,
ningún manancial
calmara a miña sede,
nin o sangue que brota
da miña ferida
o corazón devorado
pola dor.
namoreime
e fun dar a unha illa deserta,
e non me doe
a mágoa que me devora
senón a traizón.
adoro o medo a sufrir.
afástaos os débiles,
os pusilánimes,
tódalas noites,
borrascas,
longos camiños,
os mais crueis dores
e toda clase de traballos
pois todo resúmese no pracer.
no soño que tememos
de non voltar a espertar.
cando se ama tan inmensamente
algo remata.
é a alma a que produce o seme
tal é o meu sufrimento.
os beizos que se aman
son os mesmos
que nos esnaquizan e comen.

Militiae species amor est; discedite, segnes:Non sunt haec timidis signa tuenda viris.Nox et hiems longaeque viae saevique doloresMollibus his castris et labor omnis inest
Ars amatoria.(Ovidio).

cento vintenove

eramos iguais
grans de area
do mesmo deserto
os mesmos fíos da madeixa
para tecer unha vida
en común.
verde
verde esperanza
castelos sólidos
no chan
antes sobrevoando
o aire,
eramos iguais
no mesmo deserto
de area,
xa sei,
cento vintenove inocentes
xacen no teu corazón
cento vintenove formas
de chamar á liberación,
cento vintenove silencios
para aprender a berrar de novo,
cando míraste nos ollos del
desapareces
e algo no teu interior berra,
a igualdade é muller
a liberdade é muller
a vida é semente
no ventre da muller,
a palabra é feminina
e aínda somos
unha terra sometida
polo medo infantil
do home,
somos iguais
os fíos que tecen
a mesma madeixa,
os nosos pés
pisan a mesma area
sufrimos xuntos,
amamos xuntos
pero somos diferentes
o noso mundo
é o sufrimento
dos vosos designios
das vosas decisións masculinas,
somos o comodín,
o descanso do guerreiro,
a almofada, o polbeiro,
a fregona,
a directora espiritual,
o psicanálise ,
o pracer, o desafogo,
a culpabilidade.
déixame seguir tecendo
a revolución
que esta por vir,
espidos baixo a mesma choiva,
a mesma palabra.
déixame tecer a igualdade
antes de que a furia equivoca
do home me leve por diante
cando te leve a ti.
déixame tecer
cento vintenove maneiras
de non desvaecer.

(Un oito de marzal de 1908, cento vintenove mulleres traballadoras dunha fábrica téxtil manifestábanse en Nova York polos seus baixos salarios e as nefastas condicións nas que traballaban esixindo o descanso dominical, a reducion da xornada a 10 horas e recibir igual salario por igual traballo que os homes. Estas morreron por causa dun incendio que provocaron as bombas que lles foron lanzadas polos patróns, en resposta á negativa das manifestantes a saír do seu encerro morrendo carbonizadas.)

non esquezas

o domingo é o peor ou mellor
día da semana,
unha adiviña encarnada
a través da estrada
por máis que queiras evitalo.
ao volante é
como se levaras anteollos
e un radar tratando
de acadalo obxectivo
e o obxectivo esvaecese
no espello retrovisor
ao collela curva e
volver a endereitala dirección.
non hai ninguén
a esa hora na que
amortece a noite
para deixalo día escomezar
entre saloucos,
gas e babas das vacas
no outro lado da estrada
ata que chegas a un cruce
e teste que decidir con quen vas.
como nunha urna,
é domingo cando
os raios de sol
mestúranse co fume
das chemineas que van moldeando
o apetito ao pasar preto
das casas que nacen
como setas esparramadas
sobre o céspede que antes
era terra labrada
e hoxe a penas queda
a columna vertebral
do que era un muro de pedra
ao longo da propiedade.
unha división que afasta
unha maneira e outra
de situarse no territorio,
de asegurala súa pertenza.
no mesmo punto kilometrico,
do domingo da anterior semana.
quen mirara aparcado o coche
e fora sentado na posición dun loto
podía adiviñar con facilidade
que o único bo que podía acontecer
era non chegar a ningures.
e non esperar a ninguén
sen afastarse das alegrías
e as tristuras da vida,
tratando con elas
sen fuxir da Verdade
e iso notábase
na maneira de selar a cántaro cos ollos
mentres caia o leite golpeando o vidro.
¿onde estaría?,
preguntábase a se mesmo,
para volver a sentirse preto da vida,
mentres o corazón
navegaba a cada sorbo,
como se tivera urxencia por naufragar,
por xacer tendido en silencio,
por fundirse no mesmo céspede
que debuxaba o medio día
ata esgotalos latexos
nos ollos da imaxe que tiña diante,
hoxe non tiña presa,
as mans non loitaban por explicarse
a lingua apuntalaba o padal
sen dificultade.
descifrar, chegar aquí,
volver a anegarse de todo
o contrario ao que se desexa
cá falsa esperanza de vivir,
como lle chaman a esto os mediocres.
¿felicidade?. que tristura.
mellor darlle de beber o leite a Shiva,
antes de darllo a beber a eles,
non esquecerei este domingo
non podemos esquecelo xamais.