Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
nalgún lugar da terra
neste momento
alguén diseca pétalos
para non aborrecer
e unha sombra
vaise de presa
baixando a escaleira
cos días contados
pola arritmia das horas
tratando de explicarse
nalgún lugar da terra
neste momento
nacen flores salgadas
e alguén enfía en cada buraco
unha castaña de barro
que colga no seu pescozo
golpeándoo rítmico
apurando a sístole
para acariñalo universo.
