o sol esperta a superflua
humanidade
como un maior pretexto
para cambiar a roupa
e encomezar un aninovo
coas maletas na consigna
para recollelas noutra data
non hai papeis nas rúas para
apañar
nin bancos no parque
onde se deiten a pensar os viandantes
nin chaves no fondo do mar
quen vai a mercar fai que lle
deron a volta
e mete a man no peto
só a man
detense un instante
para acariciarse tenramente a
perna
e saber que aínda esta vivo
como é preciso abreviar para vivir
homes e mulleres cigalas
comparten mesa
con homes e mulleres nécoras
seres adictos de favores por corresponder
e cheos de conviccións nunha
noite mística
na que so os que non saben nada
da vida
poden esperalo todo
unha gran familia con algún
segredo
por coñecer
quen modelara a árbore
cando volvamos a vernos nos
mentiremos
e faremos que nos creemos
como nunha noite de aninovo.
