un país.

érguete  e contémplate

tes moitas terras por traballar

e un gran colar de ríos lles dan de beber

mentres nós morremos de sede

as rás nadan nas túas augas

non se aprecia a fortuna

por máis que se vote de menos

crin que nos amabas

pero so amas a túa equivoca beleza

detívenme nun camiño

a sacarte as sandalias e lavar os teus pés

cheos de po e fango

e ti agasállasteme cunha labazada

co teu cabelo sobre a miña cara

todo o que dis doe

e o teu amor polos teus súbditos

é unha infidelidade

votaches aos nosos fillos á súa sorte

noutras terras lonxe e alleas

por venderte aos ignorantes

aínda mudo e cego

segues ordenando as nosas vidas

e convidando aos teus banquetes

a tódolos indignos

érguete e contémplate

sen buscar unha escusa

así desagradecido e humillante

despois de deixarnos

cando aínda sentiamos amor por ti

e te buscabamos no noso leito

para topalo baleiro e frío

obrigados a ter que fuxir

como ladróns no noso propio pais

perseguidos polos nosos pensamentos

como amantes apaisanados

rehuindo de nós mesmos

ante seres administrativos e invisibles

un dos dous debería morrer

para que vivira algo

para que a túa terra

dera de comer a tanta pobreza

que obrigas a esconder

mentres outros e outras

comen do teu banquete e as túas risas

o perpetuo triunfo da miseria

a abundancia para os porcos

do teu Pais.