final do camiño.

repudiala  razón das falacias
a vontade vive dentro da loita
que emoción ten máis dereito que outra
neste tedio que é escribir
ata que chegue o soño
e cando é así cando acontece
tópate espido liberado das ideas
borracho de remexer na alma tanta espera
con xorda muda e desesperada calma
de tódalas cousas que veñen de fora
deixando so apuntes físicos que se foron
diluídos nos anímicos pensamentos
para  crear novas emocións
o desexo de baixalo telón e cambiar de escena
un tempo sen tempo para vivir
a soidade bailando na lingua dunha vela
aspirar o amargor de tanta dozura
de todo o que non logramos coñecer
e produce un culto descrido
final do camiño para voltar a túa habitación
e sucar o planisferio nun teito escunchado
 esta esgotadora fatiga
doce amargor do que non logramos coñecer
perseguir e vagabundear neste final do camiño
para non desfacer este ensoño
da necesidade maldita de escribir.

 

 

ideal.

cando de neno enterrei a frase
sen embargo
esforzábame por falar mais alto co vento
pero o vento non falaba
queixábase
e devolvíame  un sopro xeado
os días eran longos
para adiviñar as verdades ocultas
das cousas
e os homes facían alfabetos coas pedras
as bolboretas de filigrana e prata
voaban  a redor da luz da estancia
e as súas miradas humanas se acendían
mentres eu acariñaba os seus abdomes
unha noite en vela
era como terminar unha paxina escrita
nun soño para non volver acordala
mellor é chorar por que se foron
tódolos seres amados
que sufrir o que detestas de algo que non conclúe
sen embargo.

universo.

esquecín o que tiña que dicir
para cando me poña enfermo
ti non  farías  o mesmo?
os praceres fáciles flotan no universo
nun ceo de migas de pan
polo que paseamos nunha calesa
tirada por cabalos de marino marini
ata a hora da cea
para despois xogar coas estrelas
non teño nada particular que dicir
máis que desexaría
poñer en orde ao descoñecido
que corta a herba do meu xardín
polo que van dous nenos
da man  dándose un bico de futuro
e aínda conservan, certa inquietude
si maduran en min os teus proxectos
e a man da imbecilidade non os podrece
dille el ao ouvido dela
xa é tarde
abaixo da herba
canta o desexo de matar ao xardineiro.

feroces.

oin  moito falar de vos
tanto como pensar que vos coñezo
unha irónica mirada
para deixarme desconcertado
gañachedes  un round
e senteime como se me deran  unha labazada
pero esta noite non teño outra saída
prefiro non coñecervos
non armar escándalo
por respecto ás habitacións do lado
por desprezo  ao  voso egoísmo
unha devoción absurda
quen traballa quen tece por beneficio da humanidade
non sodes vos
máis ca filosofía  máis ca arte
a ciencia a literatura
pero non sabemos apreciar isto
aliviades  as miserias
para que non aia xustiza para ninguén
por que non ai bases sólidas
nos equivocamos de camiño
oin falar moito de vos
alégrome de non coñecervos
débiles raquíticos inválidos
feroces ferventes da relixión católica.

 

(in) certeza.

nada remata todo continua
a dor é antes co gozo
cando non postra de todo
así é que nada escapa ao seu destino
neste desvelo
todo o que seduce sen desmaio
amo a inquietude infinita
embriágame como un viño perfecto
mentres lembro días pasados
alí no desexo de algo esta a vida
e a felicidade esta tan preto
que nunca, nunca a alcanzaremos
como buscala dita unha e outra vez
sen entendela
soñar é esquecer que se esta só
venero o silencio sobre o meu pensamento
de todo o que crin que era meu
en fin no fin
quero mirar todo aquilo
que antes me mirou a min.

fai falla.

pecharse no corpo soamente
alongar esta dor
deixar de contemplar á soidade
e aínda así a vida fora non é tan violenta
facer da alma unha hospede
de varias vidas
a inmensidade da tenrura
nunha caricia inmaterial nun soño lixeiro
multiplicalas emocións
e aínda así a vida fora non é tan violenta
ala arriba palidecen as estrelas
o tempo te persegue aquí abaixo
deixei de durmir
despois de ter cumpridas as tarefas
e de escoitalos himnos nocturnos
deixei de ser dono de min
para abrila porta a unha hipótese
a verdade  é múltiple
pero a imaxinación é  máis poderosa
e aínda así aí fora a vida non é tan violenta.

falsa causa.

 
eme aquí  
non adoro imaxes deste culto austero
mais que a razón que adoezo
que a sen razón repudio
quen perverte?
quen excita ao espírito?
a carne mentres o corazón durme
cando estamos preto da felicidade
pasamos por ela sen acadala
durmidos
nun berro de dor é goce sen reloxos
eterno ata cando sen sentila ao meu lado
divididos nun enigma
en falsa calma como a razón durmida
idos  como os xoves lampiños
que despois das súas chaladuras
temen os pequenos buracos da noite
e como covardes vanse bébedos  e dóciles
ala cando os dedos se enlacen
e os corazóns confiados se escoiten
e cheguemos ao bico sen temer
que o amor nos distraia
escoitaremos de verdade á alma.

acórdaste.

acórdaste?
cando a marea anegaba o delantal
unha mañá calquera
afogando as dubidas entre grans de sal
e dende abaixo do val
subía Venus a saudarte  antes de marchar
e a herba era un mar violeta
so quefaceres domésticos
contemplando como un faro
acendía as luces sobre a mesa
mentres ordenabas a roupa
a túa memoria dispersa pasada e antiga
movía as ramas
o perfume húmido que esperta en outono
o ir e vir dos príncipes encantados
como nun ensoño
acórdaste da risa columpiandose nos teus labres
fogar leite e pan quente todo gardado na alma
e a paz do sol bicando a ventá
afastando as nubes da cociña soprando
mentres eu te escribo este poema
para non deixar de velo faro
acordándome
que sobre túa mesa as luces acende.

levántate.

non importa para ser sublime
deitalo corpo nas escarpas do cilicio
ou pasar fame ata o éxtase
por fervor
durmir un soño que antollase divino
pouco importa o orgullo
para embriagarse das perdas
pois as ganancias leváronas
para as súas diásporas
a ninguén perturba esta proba soberana
para saberse puro basta un dia
a soas corpo a corpo
apalpando tanta nobreza
dunha vida tan elevada, que digo!
alta moi alta
tanto que naide lle chega
mellor seria cortarlle as ás
máis sabendo ca vida lles repugna
mellor desbrozalas ideas todas
ata chegar ao mineral
é dicir ata o autoanális

tódolos días.

as enfermidades non se curan
quérese o que non se ten
a felicidade non morre
por non habela soñado
nin por vestila de abelorios
nin hai máis posibilidades no mellor
nin  tampouco no peor
a fame?
non parara de berrar
ata ser saciada
e se non te embriaga  é que non existe
por que é fiel
tantas follas azuis dos eucaliptos
son lanzas curvas  que segan a foresta
para impedir edificalo futuro
a fame!
un anaco de pan no peto
para non desmaiarse
para amar so ao amor
ata que nos renda o sol
e quedarmos durmidos
mentres cas beiras dos camiños
nacen flores novas
despois de desexalo tódolos días.

pudor.

un neno espido le
mastiga o pudor presa do espanto
a sociedade civil estende a  falofobia
e durme detrás dun espeso velo
nunha mirada fatal
unha porta estreita da a unha habitación
inmensa
todo o que nos sucede nos leva vantaxe
arroxándonos á tristeza ou a felicidade
e cóllenos desprevidos
ninguén garda  unha frase para compartir
ninguén mira o que non pode ver
agás  o que xace no desexo absoluto
unha musica que nega o son
como descubrilo teu sexo e quedar aterrado
un dia un  neno entrou na tenda do seu pai
e descubriu que do seu baixo ventre
colgaban  os  “virilia patris” que o crearon
converténdose  así  no escravo dos escravos.

insania.

a loucura ten unha semente unha floración

e unha colleita que non pode verse

se non é na precipitación

nun torrente violento que nada pode impedir

o destino de tódalas cousas

a fonte da loucura é non topalo segredo da felicidade

non comprender tódalas loucuras ás que te vas a atrever

a libido é máis forte que todo o que quero

non é posíbel pensar sen unha imaxe na mente

tódolos que non teñen linguaxe

toman por verdadeiros os soños artificiais

e esquecen co verdadeiramente fascinante

é todo o que perdura máis ala da súa satisfacción

e da ledicia que procura.

 

 

 

 

perforatum.

Na emboscada a luz pinta de ouro o flanco
rabuñando  o camiño antes de durmir na sombra
ala onde se esconde na vexetación
onde fan noite os paxaros
entre paredes  das casas caídas
que semellan antigas fortalezas
o río bicando as terras por onde pasa
facendo un canto solemne
para chegar antes que nós ao mar
e nadar enriba de escamas de grandes peixes
flotando no ceo enormes madeixas de nácara
os días de espera e impaciencia
perforando as follas para ser bebidos
nunha infusión de hipérico
entre a gran fatiga do pensamento.

qué?.

 

 

une goutte encore.

durmo  diante dunha ventá negra
o teu regalo último
e esperto diante da mesma ventá
non menosprezo o valor
do teu exercito
nin adoezo a túa condena cara min
pero…………… non hai quen interceda
ningunha parte da túa mente
podería entendelo?
a culpa tena a crise!
todo seria moito mais sinxelo
a miña saúde empeorou notablemente
meu espírito foise de vacacións
e deixoume o seu número de móbil
enriba da mesiña de noite
esta fora de cobertura non contesta
non chama tampouco
tan acompañados parece que estamos
como deben de ser os derradeiros
días por vivir cando se sabe que
cando se sufre é cando todo volve a un.

papaventos. (para tí).

a esperanza vacila nela
para voar cara novos firmamentos
onde non hai espera
e suficientes forzas para falar
o mundo material remata no fío que a sostén
alimentadas de palabras
por riba da realidade tomando tódalas cousas
tódalas cousas da nosa paciencia
voando superiores as cabeleiras
tirando o seu alento dos nosos dedos
nosa civilización nosa cultura continua no pasado
e nos xogamos como papaventos
sobre un libro
no que nada se pode escribir
cantas veces pensei en converter
os farrapos sen ideais sen sorrisos sen beleza
en fíos que o vento desfaga
e suspendidos e caídos
podan servirlles aos paxaros para os seus niños
so as ideas permanecen
merecen ser salvadas de tódolos soños póstumos
un rinoceronte na praia leva nunha man
un papaventos e na outra a unha nena
os pasos dos dous pola area
van erguendo pedras preciosas
son o reflexo do firmamento que non vemos
dos brelos de tódalas estrelas
que desafian como os papaventos
aos seus ollos dende ala enriba do ceo.

 

 

 

 

mágoa.

agora que estamos máis sos
podemos ditarnos os soños
nun deserto de “todo o que puidemos facer”
un espellismo no que saciala sede
despois de abandonar o obxecto do desexo
é importante topar un método
eu non estou aquí senón é por ela
por esta anguria que faime morrer
para volver a confiar outra  vez
e canto máis a afasto
máis preto de min se topa
non me vou deste lugar senón é  por ela
todo o que podía facer
o escribín no teito nesta noite en branco
desprezando todo o que os demais admiran.

 

sete.

nunca unha nube bastou
para interpoñerse entre nós
para dicir o mellor de min
a onde ir
antes de esgotar a sétima vida
unha lágrima só
enchería todo o océano
non puiden acadar a felicidade
despois de tentalo na sesta vida
despois de pedir con rabia
na quinta a reforma do home
estou disposto a crer sen embargo
sen compadecerme
noutro pais noutro tempo
non sabemos quen somos
na cuarta vida vivía descortizado
protexendo o mellor e o peor
da miña felinidade
e as condicións impostas pola
natureza sen renunciar a nada
despois de ler os diarios as notas
e os dóciles poemas da miña terceira vida
non desexaba saír daquel tormento
todo o que para outros era intolerable
para min en cambio era unha virtude
creo que non deixei de seguir a resistir
da miña segunda vida
a loucura da imprudencia
na primeira unha folla en branco
antollábase  a auga cristalina dun río
e unha nube non bastou
para interpoñerse entre nós.

 

 

 

seductio.

 

estou acostumado a mastigar letras
a esperanza ten as ás rotas
e non voa
os seráns de folgos
facendo un esforzo por ceibarse
a beleza non se merca
o imperfecto do home
é tentar sometelo corazón ao cerebro
buscar probas
unha tentación á que non hai que expoñerse
senón ao suor que produce o cansazo
amar a natureza crer nela
frecuentar tódalas noites un desexo
para non esquecelo pracer
pero a sedución
só a sedución tenme afastado
en fin sen dicir nada
deixando os sentidos no delirio
sen aspirar a ningunha  inclinación
so a rompelo corazón
para ir coméndoo aos poucos.

 

 

 

supón.

 

sufro como se o estado matara aos nosos fillos

cunha frecha que leva na súa punta

tatuada unha suposición

para axitalo corazón tódalas noites

eran o mellor que tiñamos neste mundo

pertencían aos dous

froito dun amor que se antollaba invencíbel

os camiños abríanse so con enfocalos ollos

a luz do día pousábase enriba das nosas mans

para falar do futuro

por que o futuro pintabámolo

de cores claros e luminosos

tampouco nos deron outra posibilidade

agora cando máis insistimos

en volver a pintalo lenzo

máis estraños nos sentimos o un para o outro

observando impávidos como

vaise derrubando o pasado o presente o futuro

non é posíbel o consolo nin piedade algunha

para quen rouba os soños

como fixeron con nós

condénaos antes de xulgalos

condena a ausencia de caridade

a preocupación so por un mesmo

a propia comodidade

a posibilidade de salvación

é o egoismo a expresión de todolos rostros?

non hai tantos deuses para redimilos todos

sen embargo abonda dicir

que estou ferido e dóeme o peito

de soster todas estas noites cravada nel

unha frecha despiadada

unha suposición

como se o estado matara aos nosos fillos.

sorrí!.

un ano nace das cousas absurdas
sen expoñelo á tentación
un pecado glorioso
queimala leña que nos queda
por facer algo
atravesala man deserta
camiño dunha noite mediocre
un ser honrado
unha comedia a representar
esperando  a tormenta
para en vano axitarse
presos pola pereza
máis obrigados polo egoísmo
inmobilizado o espírito
nos tiques das areas comerciais
prometéronme o fin do mundo
mentres repartían a tarta
comesta con culleres diferentes
para non contribuír a ningunha vitoria
podemos cambialas palabras
máis os xestos nos seguen delatando
o fin do mundo esta nos museos
nos cadernos  esquecidos
nos fogares desahuciados
como unha continuación do pasado
non é o que fomos antes
é o que somos agora.