volveran as pedras a sentarse
soas
buscando a sombra do
atardecer
para escoitar xuntas como
fala a herba
dependendo unhas de outras
para trazar un sendeiro
que guíe un verdadeiro
amañecer
volveran prisioneiras de sabedoría
a querer viaxar cando se
ergue o vento
volveran ter medo de durmirse
unha noite
entre o cheiro dos
sabugueiros
entre o marmulo da auga dos
prados
que van levando entre
ausencias
para dar de xantar ao gando
as pedras falan sen que ninguén
as escoite
sen que ninguén as emancipe
non sendo os longos camiños
tan semellantes a nós
dentro dos afastados paraxes
das nosas empedradas conciencias
ausentes de vida
como os grilos que da calor
se refuxian debaixo delas
repiten unha e outra vez
o cri-cri-cri-cri-cri
que lle ditan e lles convén inertes
volveran as pedras a sentarse
soas
nembargante esa relación non
che vai perturbar
é mellor pensar que hai
santas
que ninguén chama ao día
seguinte
despois de consumilos cirios
e murcharse as flores
me pregunto se hai algo máis
importante
que celebrar o teu aniversario.
