luns, 22 de agosto de 2011

ábreo.

despois de abandonar os nosos símbolos
como nunha noite romana
abrazámonos para beber sedentos
a gran marea que avanzaba dunha lúa amarela
que miraba e alumeaba os nosos cobreados labres
facendo xurdir da escuridade os nosos corpos
os nosos brazos coma esbozos dun pintor
que se quecen nas mans e se dilatan sobre o papel.
é o pincel o que imaxina o debuxo
logo o debuxo imaxina á forma
e a forma á natureza.
a nos pintábanos a lúa
deitados arredor da tumba de Sir Moore.
e ao cerralos ollos os pais das imaxes
os soños acosaban os nosos espíritos.
O Amor.
non hai maior calma e tempestade ao tempo.
seguro que non o sabedes
pero sodes insensatos ao non darvos conta
de que o soño vos devolve todo o que perdichedes
non hai homes na terra
e moi poucas esculturas belas
polas que asubíe ao pasar o vento
e ceos empedrados que aínda non veu naide
e un marabilloso olor a follas húmidas e a herba
o futuro é imposíbel sen dor
o derradeiro soño é negro
roma son tódalas noites sen loba que venerar.

xoves, 18 de agosto de 2011

noiturnio do adolescente morto.

Imos silandeiros orela do vado
pra ver ô adolescente afogado.

Imos silandeiros veiriña do ar,
antes que ise río o leve pro mar.

Súa i-alma choraba, ferida e pequena
embaixo os arumes de pinos e d&derbas.
Agoa despenada baixaba da lúa
cobrindo de lirios a montana núa.
O vento deixaba camelias de soma
na lumieira murcha da súa triste boca.
¡Vinde mozos loiros do monte e do prado
pra ver o adoescente afogado!
¡Vinde xente escura do cume e do val
antes que ise río o leve pro mar!
O leve pro mar de curtiñas brancas
onde van e vên vellos bois de ágoa.
¡Ay, cómo cantaban os albres do Sil
sobre a verde lúa, coma un tamboril!

¡Mozos, imos, vinde, aixiña, chegar
porque xa ise río mó leva pra o mar!
Federico García Lorca.
(5 de xunio de 1898 – 19 de agosto de 1936) .

xoves, 11 de agosto de 2011

socorro.

infectado o ceo azul de cinza
debaixo das follas treme no seu leito
e vomita a vida
as flores cortadas non sangran
a desventura baixa a tragos pola gorxa
enmudecendo as pregarias

a foresta arde nas noites de verao
por unha man canalla

as polas das árbores imploran ao ceo
mentres nos as mollamos con saliva
inocentes bestas morren
ou marchan cara o exilio
as vellas saen das súas casas
e iluminadas polo resplandor do lume
din unha misa polos bichiños
que corren á pista a morrer
diante dos seu marmulos

a foresta arde nas noites de verao
por unha man sen esperanza

nun sobre colledor ritual
anegando a terra de ríos de sangue
que non se ven

é o espertar a morte
falsamente chorada por todos
bagoas que caben no peteiro dunha galiña.


mércores, 3 de agosto de 2011

plutón.


padecer impasíbel
que non se esgota
que so espera
á consumación final
e declara mentres
a súa aspiración eterna
se desdí da súa condición
enaxenarse
da pura escravitude
plutón inconscente
misterioso e escuro
unha vez ao ano
rapta a proserpina
e pasa con ela no inframundo
seis meses
mentres que a natureza
durme e se murcha
esperando á primavera
recibe e xulga
ás sombras tristes
escoltado por un can
de tres cabezas
construíndo entre cipreses
e narcisos
o tempo anterior á desnaturalización
ao comercio divino e humano
o camiño do caos e a orde
non é o amor
senón o obxecto do amor
non é a rosa
senón as súas espiñas.