hoxe non hai nada que librar
agás unha bandada de paxaros
que sae das páxinas dun conto
e un tempo infinito para esperar
ignoro as presas
polos momentos que parece
que se foron para sempre
e que nos aferran aos días mortos
cando estamos á marxe da vida
/as bagoas nacen no cerebro/
e non necesito tempo
non necesito tempo para esperar
imaxino que me acaricias
cando o aire sopra a túa cara
ou cando pasas os pétalos dunha flor
polos teus labres entre abertos
/e volvo a espertar
no meu sistema límbico/
hoxe antes de pensar co soñaches
debuxa follas nas pólas das árbores
para comezar a irmos
cando as empece a tirar o vento
baixo a luz que vai esmorecendo
pois non necesito tempo
non necesito tempo
por que hoxe non hai nada que librar.
