os martelos golpean o
silencio
afogando o choro da inocencia
a ignorancia fabrica asasinos
delirantes
espertos decapitadores
tranquilos bebedores de té
quentándose nas terrazas
coa brasa dos libros de
historia queimados
miserables e inoportunos
pero os pobres menten
e foxen como ladróns
pensan ca miseria aliviara á
primavera
alimentan o entusiasmo
con fráxiles quimeras
e o corazón non se engana
non se pode enganar
perdese en lánxanos recordos
nun xardín esvaecido
onde os deuses non nos oian
o milagre da planta é a flor
o dialogo, a explicación da
existencia
sen medo ao ouvido
e contar as esperanzas cos
dedos
para dicir que se equivoca
a alma que dubida
por iso lemos en voz alta
nas tranquilas terrazas
para fríos bebedores de té
cheos dunha miseria
inoportuna
non conseguiredes matarnos
aínda que nos asasinedes
un millón dun millón de
veces.
