hipócritas.

 

os bos hipócritas pensan ante todo no seu

no benestar do seu país

na sangue verde das súas xentes

a cor vermella das súas paisaxes

a facilidade de esquecer seus semellantes

os bos hipócritas teñen unha boa colección

de tubos de ensaio

onde deixan destilando o odio

dende a mañá ben cedo

por que necesitan un plus de cicatería

van ao longo dos días alimentándoo

para deslizar á seguinte mentira

os bos hipócritas son uns putos yonquis

da falsidade líquida

non entenden por que a ti lles importas tanto

si ti a eles lles importas unha merda

non saben cal das súas sombras é a certa

antes de que nos empobrezan a todos

é hora de cantarlles as verdades    

non sendo que elixas que sempre sexa así

pensar ante todo no teu

no benestar do teu país

na sangue verde das túas xentes

na cor vermella das túas paisaxes

e a facilidade de esquecer aos teus semellantes.

 

 

cerviz.

 

o inverno é unha condición universal

 

as palpacións aceleradas

baixo a epiderme son tan comúns

como o tempo

 

a dor arquitectónica das vértebras

convírteme nun coleccionista

de adormecementos segredos

 

por momentos vaise a voz

e esquezo o que quería facer

cando comezo a facelo

 

o sabor do anhelo seca a gorxa

entre mareo e mareo

 

camiñan figuras luminescentes

polo andar lentas e pesadas

como se remataran de erguerse

 

mordo a lingua para non irme

para manter a amizade co meu corpo

 

mentres pola cerviz suben en ringleira

unha morea de furelos camiño da caveira

facendo un ruído arrepiante

 

detrás da porta espera un paréntese

 

os regueiros baixan con forza

polas corredoiras ao encontro co Tea

para perfilar as follas das árbores

que se pousan adurmiñadas sobre a auga

 

dividindo o pensamento

en pequenos anacos que aboian

 

parece tan sinxelo  

en cambio dende aquí

todo o común esta moi lonxe.

 

pegaso.

 

baixo a figueira

como un anaco dun mapa

estendese un pequeno xardín

parece un lugar equivocado

un lugar que alguén soñou antes

e quedou con pegaso fai tempo

un día de inverno

por que o sol sae para todos

as veces cegando os ollos

ou quecendo a fronte

como unha alfaia de ouro

que adorna a túa pel

outras como un endiañado

que queima todo de memoria

coma un ser intocable

ou a claridade ao fin

que espanta a vergoña

un caixón cheo de versos

soños que se perderon na fatiga das tardes

o sol non esquece tampouco

de quentar a sangue dos réptiles

que o esperan bafexando   

tamén as voces rotas

ao outro lado dos muros de pedras

aínda que ninguén as recorde

por que o sol sae para todos.