xoves, 19 de decembro de 2019

seres Non.



pregúntome un polisema
temporal por exemplo
mido o tempo
(mide o tempo)
ou ben unha torboada
como unha rutina
unha elección sen sentido
da que nunca estará a salvo
grazas á súa familia
síntese invisíbel
intocable
para continuar matando
por amor
(por desamor)
por disdegno
desexa que suceda
para que suceda
detesto ter que escribir
(detesta ter que escribir)
por que ao imaxinalo
xa o vin antes
(xa o viu antes)
xa o escribín
(xa o escribiu)
e sei mellor que ninguén
(e sabe mellor que ninguén)
o que esta pasando
(o que lle está a pasar)
no pensamento
ese certeiro francotirador
que abate aos seres Non
e planta sobre eles
un bulbo
algo tan comprensible
como sobornalos
para que non digan seu nome
para que non den pé
a outro polisema
todo remata moi parecido.


xoves, 28 de novembro de 2019

enriqueta.



escriben as pólas das árbores
sobre o vacio
esgrafiando
como puntas prateadas
o ceo
mirábao enriqueta
a ribona de miranda
despois do tempo á forza
no monte e o asombro
a quen lle importa
a prisión
se dentro de si
hai un oco
por onde entra a beleza
“a idea”
e pasmase nun espello
para defendela
inda sendo repudiada
non mudan os tempos
que fan cativos os propósitos
so os humildes
soben e baixan
polas escaleiras do temor
e  pechan os ollos
para sentirse vivos
se estrañan ao mirarse 
e parecen tan pequenos
ata que abren un libro
e constrúen un abismo
cos afasta da ignorancia
enriqueta mestra
pouco deixáronche facer
pola terra chá
co teu carriño arrastras
esgrafían as pólas das árbores
o teu mundo de soños
como puntas prateadas
no ceo
da serra do miradoiro.



luns, 11 de novembro de 2019

táctil.


perdín o libro de instrucións
para vivir en novembro
e pola miña pel
transcorre un formigueiro
nada se compara
cos teus húmidos abrazos
que aconchega as pontes
e do amor a rútina
co tacto disimula
nin problema filosófico
que valga a pena
nos teus senos déixame caer
que alegría
na luz distraída
desta desexada tortura
das horas que me viven
espidas aquí dentro
onde o vento leva
todos os pétalos non satisfeitos
como palabras repetidas
ca sensualidade impiden
nesta nocturna travesía
que para existir convertemos
nunha gran loucura
saciarnos da auga dos nosos corpos
que despois de desmedida
se evapora.



venres, 1 de novembro de 2019

memento mori.


non sabería dicir moi ben
se sempre partimos antes de
ou é un simulacro
se nos pés levamos
as areas infinitas
do deserto pubiano do paridoiro
sempre partimos antes de
unha recta con moita visibilidade
unha cea magnifica
unha comida case copiosa
todo o abstracto
a sombra dun poema
un día que pasa a destempo
sempre partimos antes de
irremediablemente nos volvemos vellos
e as nádegas enfréanse
todo para atoparnos con ela
e o seu mortal cortexo
de paseo polas corredoiras
para sacudir a nosa banalidade
sempre partimos antes de
para despois de moito tempo
volver a cortar as herbas
cavar a terra para plantar semente
para esperar que creza
como unha despedida ata mañá
sempre partimos antes de
lembrar que temos que morrer.



domingo, 27 de outubro de 2019

pandemonio.


nunha man sóbranme os dedos
para enumerar os momentos felices
para encherme de melancolía
podo en cambio ver con nitidez
todas as costuras do improbable
na miña condición mortal
da miña realidade tamén durmindo
debaixo das miñas pálpebras rem
esta o humano
máis alá do efémero
para defenderse sen saber por que
de si mesmo
compadecerse dos olvidos
mentres soño para seguir soñando
amablemente a humidade
transita polo meu corpo
como unha nube inmóbil
unha necesidade económica
unha estrutura atómica
unha ponte que sempre esta antes da casa
pola que pasa un río de pandemonio
que a ninguén lle importa
e xa está
non tes por que entendelo.





martes, 8 de outubro de 2019

escuros.



coma ausentes
sacoden o seu receo
e con indiferenza
pousan sobre nós
a súa acedume aborrecible
sen ningunha emenda
nos seus corazóns
nos agasallan con póstumas flores
vulnerando a nosa intimidade
soprando cara nós a súa treboada
sen saber
meténdose a patadas
nas nosas vidas
escuros
grazas á nosa resignación
brilan os seus ollos
cando nos nosos
ven tanta tristura
un desacougo lles acompaña
o resto dos seus días
non escoitan a alborada
e parécelles ca terra esta moi lonxe
escuros
para tratar de prender con alfinetes
o merlo que levamos dentro
esta lexitimidade que tan ben queima
máis a de vir o día
no que tomemos a palabra
ós que tanto nos repudian
e formaremos
a comunidade de desprezados ilustrados
grazas a todas as súas indiferenzas
licuaremos toda a súa acedume
nun zume de laranxa
e beberémolos dun trago.



xoves, 29 de agosto de 2019

no teu aniversario.



volveran as pedras a sentarse soas
buscando a sombra do atardecer
para escoitar xuntas como fala a herba
dependendo unhas de outras
para trazar un sendeiro
que guíe un verdadeiro amañecer
volveran prisioneiras de sabedoría
a querer viaxar cando se ergue o vento
volveran ter medo de durmirse unha noite
entre o cheiro dos sabugueiros
entre o marmulo da auga dos prados
que van levando entre ausencias
para dar de xantar ao gando
as pedras falan sen que ninguén as escoite
sen que ninguén as emancipe
non sendo os longos camiños
tan semellantes a nós
dentro dos afastados paraxes
das nosas empedradas conciencias
ausentes de vida
como os grilos que da calor
se refuxian debaixo delas
repiten unha e outra vez
o cri-cri-cri-cri-cri
que lle ditan e lles convén inertes
volveran as pedras a sentarse soas
nembargante esa relación non che vai perturbar
é mellor pensar que hai santas
que ninguén chama ao día seguinte
despois de consumilos cirios
e murcharse as flores
me pregunto se hai algo máis importante
que celebrar o teu aniversario.






domingo, 30 de xuño de 2019

antíteses.



cando todo é
coma se nada
remata todo tan cedo
como para pensar nunha soa solución
a túa certeza medra
non sei que hai que facer aquí
vin para que me zurciran o corazón
reflexionei moito sobre isto
apostando pola recta
para non retroceder
na contradición que hai en elo
a culpa é miña
pero tampouco me unifica
nin refuxiándome nas letras maiúsculas
e a serenidade é a do lume
cas aparencias acenden
aínda non basta!
si non é un ser que é
mais cunha causa
se non vas á memoria
quen es?
cando todo é coma se nada.



sábado, 6 de abril de 2019

colmo.


para quen eu escribo
volvera a ler de novo
por máis que leve horas
e horas ergueito
para tratar de xuntalas letras
tocando un piano
de teclas mudas
e golpealas ata facerlles falar
para quen eu escribo
ten que emendarse
e ser como un sol ben parecido
que sen queimar
quenta e cura
a un día enfermo
como a primavera
como o amor que non ten fin
para quen eu escribo
verá a miña mirada
enfronte da súa
no texto que le
e quedando calado
deixara que este colmo
lle encha todo o corpo
e non desexara máis que apertarse
e comprender a súa alegría
botándose a chorar
non ten remedio!
terá que calmar a sede primeiro
pero non a sede
que teñen os demais 
e collera a vida
sobre o seu peito todo
aínda que por momentos afogue
sen importarlle
tal goce
e como as béveras
que saen xunto as follas da figueira
non son figos
fuxira sen volta do pasado
para topalo pracer
para quen eu escribo
deisaraxe levar sen remordemento
polos seus pasos
xa non terá fatigas
por que xa non crera
nesa metáfora que se chama espera
erguerase!
por que escoitara o canto
que sae libre destas letras
para apoderarse da realidade
para quen eu escribo.



mércores, 20 de febreiro de 2019

sete vidas.


témolas mesmas costumes
témolos mesmos recordos políticos
sentámonos igual
incluso na mesma cadeira
ou debe de parecerse moito
cando nos erguemos
facémolo mesmo
e tamén cando nos deitamos
esquecemos as mesmas cousas
para poder sobrevivir
neste mesmo anaco
as veces ata diriximos a nosa mirada
aos mesmos lugares
dentro de nós mesmos
estendemos os mesmos obxectos
enriba da mesma mesa
ou moi parecida
seguro que tamén ten catro patas
e caemos de sono á mesma hora
e antes facémolo mesmo escáneo
pola nosa memoria
alugamos as mesmas imaxes
por eses mesmos segundos
para que non nos saian
demasiado caras
e descargamos todo o que non entendemos
cando necesariamente quedamos en branco
pensámolo mesmo
cando mirámolo mesmo
e sentímolo medo
cando o medo nos sinte a nós
estamos sos nos mesmos momentos
e ante as mesmas indiferenzas
deixamos todo o que quixeramos facer
todo o que quixeramos cambiar
por que sempre temos que facer
algo antes
(tamén saímos un dia calquera
e cando voltamos
topámonos entre os nosos brazos
á nosa gata branca morta
buscando outra vez a súa mirada)
ata darnos conta de que sobreestimamos
as nosas sortes
e posible tamén que pensemos
que despois de aprazar todo o que temos de iguais
deixámonos ser tan diferentes.




venres, 25 de xaneiro de 2019

dasein.


hai un tempo no cas ideas
son perseguidas
como se fosen
murmuradas polo diaño
e a xente obrigase a esquecer
para que todo pase
como a xuventude eterna
a ilusión de cumprir
co seu cometido
e recoñecer os fins
do CORAZÓN
sen que importe
a traxedia dos presaxios
sen que importe adxudicarse
todo o que atrae a luz
se non é como unha curiosidade
sen entenderse

ESCOITA
ao galo de mercurio

ESCOITA!
sen temor a que resucite
aos mortos e se organicen
e inflúan nos factores políticos
con discusións sinxelas

CACAREXANDO
sen fame
pero con principio de causalidade
para alegrarnos co seu apetito

A RAZÓN DE TODOS

agora que ninguén se fía
de ninguén
agora que ninguén
e capaz de topala razón
en si mesmo
tan lonxe da coiné
volveremos a crer nas mazás
e sentirémonos axiologos
por non ter mans
que as queran recoller
agás para os porcos

como a nosa existencia
para que todo pase
como a nosa xuventude eterna
para recoñecer os nosos fins
cando canta
o galo de mercurio.



domingo, 6 de xaneiro de 2019

sefania.


tódolos herodes sentan hoxe
no seu trono
a ler por enésima vez a profecía
ante os seus novos escribas
e sobre as súas ventás
de inhumanas conquistas
estenden a pel dun ofidio
que cae sobre unha terra
de árbores mortas
fora do limite do caos
nesa viaxe do cosmos
no punto de partida
onde nos topamos nós
onde a roda xira
onde se sortean tódolos fraudes
na cidade da aquí abaixo
tódolos anos
ao longo de tódalas nosas vidas
volven a camiñar os reis
a sefania adrumenta
á súa heroica fatalidade
ao seu martirio
despois de topar ao Pai na voz do seu Fillo
a gran antítese
un plan perfectamente escrito
non feito para o simplismo
Él chamase a única vida
o único Sol o único Espírito
a creación horizontal
o Verbo
ao outro lado da túa porta
na cidade de ala enriba.