escuros.

coma ausentes

sacoden o seu receo

e con indiferenza

pousan sobre nós

a súa acedume aborrecible

sen ningunha emenda

nos seus corazóns

nos agasallan con póstumas flores

vulnerando a nosa intimidade

soprando cara nós a súa treboada

sen saber

meténdose a patadas

nas nosas vidas

escuros

grazas á nosa resignación

brilan os seus ollos

cando nos nosos

ven tanta tristura

un desacougo lles acompaña

o resto dos seus días

non escoitan a alborada

e parécelles ca terra esta moi lonxe

escuros

para tratar de prender con alfinetes

o merlo que levamos dentro

esta lexitimidade que tan ben queima

máis a de vir o día

no que tomemos a palabra

ós que tanto nos repudian

e formaremos

a comunidade de desprezados ilustrados

grazas a todas as súas indiferenzas

licuaremos toda a súa acedume

nun zume de laranxa

e beberémolos dun trago.