domingo, 10 de marzo de 2013

mágoa.


agora que estamos máis sos
podemos ditarnos os soños
nun deserto de “todo o que puidemos facer”
un espellismo no que saciala sede
despois de abandonar o obxecto do desexo
é importante topar un método
eu non estou aquí senón é por ela
por esta anguria que faime morrer
para volver a confiar outra  vez
e canto máis a afasto
máis preto de min se topa
non me vou deste lugar senón é  por ela
todo o que podía facer
o escribín no teito nesta noite en branco
desprezando todo o que os demais admiran.