pitagórico.

falas moi bien
es coma un dicionario
onde pon:
tempo é a incerta vitoria
por sufrir
sabes das alteracións
da repugnancia
máis falas moi bien
na casa temos
moito alcohol
non sabemos que facer
entre tanto desdén
omiso tamén ven no dicionario
máis non di nada da sorte
ando perdido, errante
como corresponde a un poeta
que seria de nos
se non padeceramos
esperando un momento
a que a palabra
sexa modelada polo número
nunha aritmética dos sentidos
en sete dos sete ceos
unha escada
de intervalos musicais
falas moi bien
como un dicionario que di
mazá, dous puntos
antes de ofrecela
xa a comeu a serpe.

asfódelo.

Asfódelo, Gamón, Vara de S. Xosé. (Asphodelo albus). Liliácea.

(Dioscórides. Tradución do texto grego).

Asfódelo. [Outros ‘pequena cañaheja’ (narthēkion); os romanos albucium.] É unha planta coñecida pola maioría, cunha folla parecida a do porro grande; o seu pé é liso, coa flor no seu extremo, que se chama anthérikos [3]; as súas raíces son alongadas, redondas, semellantes as bellotas, de sabor acre, e con propiedades caloríferas.
Bebidas provocan a micción e a menstruación; a raíz bebida en viño na cantidade de 1 dracma (4´3gr) cura dores de costado, toses, espasmos e roturas. Facilita o vómito si se come na cantidade de un dado; se administra utilmente na cantidade de 3 dracmas aos mordidos por serpes. Se aplican as follas, a raíz e as flores, en cataplasma con viño, sobre as mordeduras; cocida a raíz con hez de viño, en chagas sucias e invasivas, inflamacións de mamas e testículos, furúnculos, diviesos; con fariña de cebada, para inflamacións recentes. Si se engade ao xugo da súa raíz unha decocción de mosto añexo, mirra e azafrán, forma un ungüento medicamentoso para os ollos. Só ou con incenso, mel, viño e mirra, en fomento tibia, convén a ouvidos que supuran; o seu xugo introducido so na orella contraria alivia os dores de dentes. Si se fai un emplasto das cinzas da súa raíz queimada crece o pelo das calvas. O aceite que se fai ferver ao fogo nas raíces ocas é beneficioso para os sabañons ulcerados e queimaduras; axuda aos que teñen dor de ouvídos introducíndoa na orella; a raíz limpa a lepra branca aplicada nun ungüento si antes se frotou ao sol cun pano de liño. O froito e as flores, bebidos en viño, son antídoto excelente de escolopendras escorpións. Tamén é prexudicial para o ventre.
[En outro lugar. Florece no tempo da colleita do cereal. É necesario cortar O asfódelo branco despois do equinoccio de primavera en vistas a que creza o froito. Din que a súa raíz bebida fai perder o apetito sexual. Cratevas o herbolario di o mesmo que
fol. 076rfol. 076v a súa raíz bebida con viño, 1 dracma é tratamento dos dores de gota.].
Emprego:
A raíz ten gran cantidade de almidón e utilizábase na antigüidade para fabricar pan. Os pés utilízanse para facer cestos, pero os usos máis actuais céntranse nas súas propiedades medicinais de uso externo (problemas da pel, eccemas e hemorroides). Tamén sirve para alonxar os mosquitos.
Desbotase o seu emprego culinario sen antes cocela por conter o alcaloide asfodelina que provoca o aumento do pulso cardíaco. VV.AA.

esquecidos.

Adelaida Vallejo Leira. Emilia Estevez Vilaverde. María Pilar. G. de Fresco. Clotilde Paz. Consolo Domínguez Rodríguez. Herminia Fariña. María Otilia Docampo Pego. Anxeles Penas. Helena Villar Xaneiro. Matilde Lloria. Pilar Cibreiro. Áurea Lorenzo Abeijón. Aurora Vidal Martinez ………………………………………………………
Farruco Sesto Novás. Ernesto Guerra da Cal. Guillan Hermo. Avelino Gomez Ledo. Luís Amado Carballo. Manuel Luís Acuña. Roberto Blanco Torres. Lorenzo Varela. Rodolfo López Veiga. Manuel Pereira Valcarcel. Xosé María Díaz Castro……………………………………………………….
e tantas e tantos poetas máis.

Tampouco quedan asfódelos
nas tumbas dos heroes gregos
nin se dan nas despedidas
os seus ramos
esquecidos
semellades templos caídos
onde a mar bate en baixo
deixando unha resaca
de fracaso
e a vexetación se resiste
a morrer entre as pedras
dela nacen flores de vitoria
no voso templo sagrado
palabras que son pasto
do que foi inexorable
poetas
traducichedes o que non era
acceso ao ser humano
desinteresados
visionarios xeniais
vivides aínda que non o queiran
na vida de outros
dende as vosas ruínas perfectas
esquecidos
contemplándovos.

torpeza.

non te vaias sen antes afogarte

destas estrañas flores de húmidos pétalos

despois de bebelo meu sexo

entre as nosas ruínas

neste bosque de hedra

deixa cas miñas coxas impasíbeis

pazan na herba humillada

e salga este manancial entre as miñas pernas

para regar as flores que nacen

entre o esterco

deixa que agoche a miña desvergoña

como un funesto infante

que abre os seus brazos rotos

para ser levado pola tormenta

aínda durmido

entre as pernas da súa amante

despois de dicirlle: que ela é o que máis lle interesa

non hai soño nin pereza

que deteña o medrar das flores

como chulos dunha noite

sostendo nas súas mans

unha navalla de afiado fío

fanse sitio entre esta fatiga

eu espero de ti todo o que ti de min esperas

algo noso irrexeitable volvera á terra .

erecto.

no patio penduran no tendal

ás de paxaros a secar

e o sol descende avergoñado

cara ó solpor

para pousar nas túas palpetras

e escurecerse

eu coñezo a sensación

de acariñar os corpos lóbregos

ofrecidos nun complot

sen ningún auxilio

amo esta profesión

dar para empobrecerme

ensaiar unha e outra vez

as sombras nas paredes

fulminadas

caendo de xeonllos ante min

xogo a verme no pescozo

das aforcadas chaquetas

que penden nas perchas do armario

quen é?

o meu verdugo durme enfronte

no caixón dos calcetíns

despois de esfollala primavera

sen ningún reproche

cando me visto ven onda min

deixándome co pasado

roubándome o presente

apoiase nas miñas espidas cadeiras

para encomeza lo rito

un só movemento

acende os nosos cheiros

para xuntos mollarnos

enfilando ata o corazón

amor abre as pernas

camiña polo bordo

ata a vertixe lamendome

desfacéndome no teu cuspe

amor mata tódolos espectros

debuxa con sal nas miñas nalgas

o teu nome

para contarnos antes de matar

as anatomias

tódalas palabras que calamos.