mércores, 24 de decembro de 2008

atino

ten que haber un lugar para a felicidade
non lonxe de cada un de nós, ten que estar
máis preto do que pensamos, para elo non
debe ser preciso cerralos ollos senón abrilos
cada vez moito máis.
deséxovos toda a felicidade que eu todavia
non acadei.
Esta ventá volvera abrirse o vindeiro 12 de
xaneiro do 2009. Grazas.

luns, 22 de decembro de 2008

aguinaldo


no portal de –alicia
ai un buraco na parede
por onde entran
os parados
a cola do inem

non ai estrelas
que alumen
nin incenso
nin ouro,
pois fartos de pedir
un novo convenio
leváronos con eles
para o estranxeiro

no portal de –alicia
ai folga indefinida
pois un cura e unha monxa
bicáronse na porta
e benedicto
fechoulles o chiringo

agora cren nas meigas
no bosque animado
na santa campaña
e nunha sociedade
máis igualitaria

non ai estrelas
que alumen
nin incenso
nin pastores
pois fartos de pedir
un novo convenio
emigraron ao estranxeiro

polo portal de –alicia
xa non pasan
nin reis nin paxes
pois no seu sitio
alegría, alegría,
danse clases de educación
para a cidadanía

xa non ai un só ceo,
fecharon os patíbulos
xa non ai pobres
nin ricos
nin prata nin ouro
a cambio ai pan
para todos.

venres, 19 de decembro de 2008

espera


en Galiza,
alfombras voando,
levando ollos negros,
acibeches bordados,
en fío de ouro,
as palmas tocando,
crebando o ritmo,
do palpitar sedento,
o sol deshidratando,
a pel cereixa,
dos teus beizos.
Tac, tac, tac, taca, tac,
tac, taca, tacatacatac.

durme un gato,
á sombra dun pao santo.
o tempo pasa de puntillas,
sen espertarme,
lévame por una escada ao ceo,
a outros lévaos os tristes
e a súa mala fe a ombreiros,
como se fosen pasos,
campás roncas,
padas de morto ate resucitar,
na súa lingua mastigando un amén
que non hai deus que o trague.

toca as palmas e déixate………………
taca, taca, taca, tacata,
tacatacatacatac.
que xa se foron
pegados ó muro,
facéndose sombra,
respirando polas branquias,
sacudindo as escamas,
húmidos
no ventre dun peixe,
vendo polos ollos,
abisais bailes,
regurxitando salitre
na boca das medusas,
nas humanas estrelas de mar.
no ceo acuático
cabalgan os hipocampos.
glu, glu, glu, glu,
glu, glu, glu, glu.
ao seu paso lévanme en oito,
en oitos.
glu, glu, glu, glu,
glu, glu, glu, glu.
Polo ceo de auga,
de estrela en estrela,
cos pés descalzos,
bordados de prata barroca,
lévame o vento,
glu, glu, glu, glu,
glu, glu, glu, glu.
na auga salgada.

xoves, 18 de decembro de 2008

líquido


afógome de cando en vez
para voltar á superficie
de cando en cando,
sosteño a respiración
e volto a afundirme,
volto a tentalo,

cada vez máis,
pouco a pouco,
lento moi lento.

xusto nese intre,
cando estou a piques de logralo
dou un chimpo
e busco abrindo a boca
un fío de osixeno.

penso que todavia
non abonda,
que ei de acadalo,
facelo mellor.

esquézome de todo
o que quixen ser ate agora.

como se diluíse o pasado
no interior da auga,
non sei como,
nin por que
pero volto a tentalo.

cada vez máis,
pouco a pouco,
lento moi lento.

deixoume ir
con todas miñas forzas,
e penso,
que non teño que pensar,
que despois xa vira,
o que teña que vir.

cada vez máis
pouco a pouco,
lento moi lento

afógome así
con certa urxencia,
pero volto á superficie,
volto a querer crer
no que esta enriba.

penso en afogarme
en alguén que desexou facelo
e agora síntese en culpa consigo.

cada vez máis
pouco a pouco,
lento moi lento
e aínda así
estou seguro
de facelo,

tirareime, tírome,
e esta vez afógome,
afogando todo este pesadelo
que xa non me deixa respirar.

diluíndose, diluíndome
no seu ventre,
coma se voltara a nacer.

cada vez máis
pouco a pouco,
lento moi lento.

afogándome nesta peceira.

mércores, 17 de decembro de 2008

fillo


que fermoso
que simpático
que mono, se me confundo
penso que é un melocotón
e o como.

pfff, que pasa
agora cheira a merda,
este é un triangulo,
acórdaste,
este é un rectángulo
este é un cadrado
e este é un circulo,
que simpático
cando médrache,
despois cando cámbiache
ao instituto
e cólleche íntimos “amigos”.

pfff, que pasa
agora cheira a merda,
vas cambialo mundo
dis que estás
contra o establecido
o estado chámaslle
e o único estado
contra o que loitas
é o da casa, papa, mama,
irmáns, familia, achegados,
quenes che damos o guiso,

fillos así é unha farsa
os leva o primeiro
que aprendeu onte
dúas palabras.

pfff, que pasa
agora cheira a merda,
o prato na mesa
para fincarlle o dente
si me da a gaña chego mañá ás sete
ademais aguantade
senón non me tiverades,
as guerras tranqui,
os estudos tamén
o liamos todo dentro do tabaco
con grolos de litrona,
ademais non ai futuro,
e si o ai que máis ten,
deixádeme en paz
non me amoledes.

pfff, que pasa
agora cheira a merda,
ao fin
a miña nai xa non me mima,
o meu pai xa non me cre
o único que me queda
na cabeza
é esta cresta punky
que crece e crece.


martes, 16 de decembro de 2008

coello


ti queres un castelo
para xogar os dous nel
cheo de recordos
e pantasmas,
un túnel que te leve
se tes que fuxir
cara outro lado da ría
sen mollarte,
eu só teño unha folla
en branco para darte
e un cartucho de tinta
para matar
tanto desengano,
ti dobras o pano
como te ensinou a túa avoa
para facer con el
un coello, logo
ábresme a comporta
e deixas que entre,
case librando a entrada
os teus sentinelas
detéñenme
lévanme a torre
do teu castelo
amordazado e preso
deitado quedo
sobre un chan de pedra
centenario,
dende a ventá vexo
todo o que fun
antes de coñecerte
cando era eu
quen quería un castelo
para reterte.

luns, 15 de decembro de 2008

pábulo


ai xente que chora
cando lle preguntas
polo nome dunha rúa
e tanto lles ten
estar en Pontevedra
ou Budapest,
ai xente que non sabe
ou non contesta,
xente en off perpetua
en aletas e escafandro
detrás do director
de calquera entidade
literaria,
ai xente que na noca
leva os ollos
e ao xiralo pescozo
marease e cae,
a estes lévanos outros
en padiola,
fano por altruísmo
por servicio a sociedade
se cadra
por outra Galiza
chea de lampiños,
ai xente para todo
ou para case nada,
ai xente que gústalle
vivir axeonllada
e adustos
e circunspectos poetas
que recitan como
se estiveran dando misa,
tamén ai xente
que con uñas e dentes
se resiste a morrer de pena
nun pais tan gris e tan triste.

venres, 12 de decembro de 2008

xa sei


mudaches de vida,
xa non sometes
xa non agredes
tes outro status,

devaluado,
incompleto,
inferior,
suponse o teu valor,

xa sei
agora fecundas
non subordinas,
erguíalo teu membro
como un poste eléctrico
ata que a lei da gravidade
o desmoronou

xa sei,
mudaches de pel
xa non ai nin que gañar
nin que perder,

as guitarras son masculinas
o seu falo prominente,
é un carallo
que contra o mal de ollo
non te protexe,

cambiaches de vida,
tes outro status
agora fecundas
xa non agredes.

xoves, 11 de decembro de 2008

imos


déixao todo
e imos,
recolle,
non ai nada noso aquí,
cando chegamos tampouco,
non por favor
déixao todo,
deixa que dentro das nosas cabezas
pousen as nubes que pasan,
a onde imos
non precisamos nada
alí din
que todos somos iguais
que alumea a mesma luz
pero non podes seguila,
esquéceo,
a cabeza non ve,
o amor só é factible
na ausencia,
a onde imos
non precisamos nada
máis que o corpo
que temos
e aínda así
é demasiado incomodo
para o tributo
que temos que render,
xa non son un heroe
tampouco sei posar dereito
como as estatuas gregas
penadas nos museos,
imos déixame andar
da túa man
todo o que ata agora
levo desandado.

mércores, 10 de decembro de 2008

perda


perdelo todo
para gañalo
unha vez máis
cen millóns de veces
ata diluírnos
en nós mesmos,

unha sombra na noite
pasando desapercibida,

perdelo todo
e licualo
en bágoas de felicidade
antes de amañecer,

perdelo todo
para toparnos de verdade,
deixalo todo
para telo dunha vez,

as palabras
navegando
en barcos de papel
no océano da impaciencia,

perdelo todo,
esparcilo entre grans de area
para nunca topalo,

na praia interior
esperala resaca
para que o leve todo,

despois de idos
para volver a gañar
un anaco de nós.

martes, 9 de decembro de 2008

móvete


sácame as saetas
que eu non podo
nin erguela sinistra
para saudar á agonía
que me chisca un ollo
con descaro,

que non podo rirme
sácame as saetas
que mas puxeron
uns romanos,

sácamas
antes de que pasen os séculos
e sigas a mirar para min
como si todavia
estivera nun cadro.

venres, 5 de decembro de 2008

que va


esta cambiando o mundo,
as noites son bocas
de mendigos
pedindo de comer,
parados que para berrar
só empregan as letras
MA-IUS-CU-LAS
nun privado hotmail,
noites nas que
o vertixe é alguén
que estas a esperar
e sabes que non vai vir,
noites ao dictado doutros
que non contan con nos,
noites metidiños nun tráiler
detrás dun vidro
levados por un tratante
sen ES-CRU-PU-LOS,
mentres nos imos
na gaiola
mirando como selan
a venda,
confundidos polo fume
do puro do que conduce,
levados polos mercados,
cheirando á gasolina rancia
das estacións de servicio,
ás luces de neon
e ao ambientador
dos moteis baratos,
mañá será outro día
como tódolos días
para non cambiar o mundo
por que o único que temos
que cambiar
é o vidro por onde o miramos,
dende o tráiler que nos leva
para levalo nos
PA-RA CAM-BI-AR O MUN-DO.
ten que haber máis noites.

xoves, 4 de decembro de 2008

xoves


nun parque infantil
o aire siberiano
enche
de frío decembro
as súas mans,

magoa,
que gañas de
mordela néboa,
coma unha nube
de azucre
nunha feira,

á roda, roda,
as nenas, os nenos,
as chachas, as avoas
e os cazadores
que xa non cazan
nin paxaros
nin xabarís,

el sempre chega tarde,
á charca cando está seca
e as migas que lle tiran
os visitantes
mesmo na súa miopía,

despois do paseo
agárranse os dous
ás arandelas
da parede da súa casa,
polo pescozo el
e pola cintura ela

esperan un momento
e xa chega mañá

¡hoxe non te vaias
tan de presa!

dinlle á noite
ela vestida de
media lúa
e el de rinoceronte

¡a miña nai esta arriba
esperándome!

á roda, roda,
as nenas, os nenos,
as chachas, as avoas
e os cazadores
que xa non cazan
nin paxaros
nin xabarís,

a el pártenselle as palabras
que sen reparar
méteas feitas anacos
entre a calderilla,

estou segura
de que te quero
dille mordéndolle
a orella ao pobre
coitado,

soan os espertadores
e aínda queda
todo por dicir,
unha carantoña,
xa non lles da tempo
a librarse das arandelas.


mércores, 3 de decembro de 2008

because


vou polo camiño a because
vía a ningures
vou pola mesma liña
cara a ti
tan descontinua
como os latidos
do meu corazón,

vou errando
de camiño a because,
cedo o paso
a alguén que vai
dentro de min,

todo o que levo comigo
é para sentirme
máis vacio,
transitando
polo camiño a because,

padezo unha enfermidade
que é esquecer
o que non quero,

non é de noite
nin de día
é como os ollos
dunha vella moneca
polo camiño a because,

todo encaixa mal
mentres mírome
no retrovisor,
a cara non é
o espello da alma,

coincidimos tódalas noites
tendo parecidos soños
mentres outros dormen,

os cans vanse de volta
as súas casas
antes de cos seus donos
esperten,
polo camiño a because,

só queda un instante
entre liña e liña,
despois do cambio
de rasante
volvera a amañecer.

martes, 2 de decembro de 2008

sombra


da súa man
lévame a súa guarida
arrastrándome

afía os seus dentes
con unhas moedas vellas
mentres cántame
ao ouvido: Durmiras pero
nunca máis espertaras

atrapado dentro
da miña pel
empápame
o medo a sufrir

dende aquí escoito
os pasos adolescentes
na canle escura
entre lamentos xordos

vin a casa da miña nai
para morrer,
a maior estupidez
que cometín
ao saber cos mortos
nunca están solos

non se escoitan
os pétalos abríndose
nas ramas atónitas
dos froitais,
escoitase en cambio
o enxórdante
grallar dos corvos

máis non ei agora
de perdelo ánimo
mentres as sinais
esculpen na miña pel
os cardeais
que van secando
este frío noctámbulo

vin a morrer
a casa da miña nai
dentro do seu ventre
debuxado,

ven terca sombra
a levarme.

(terca e sombra é unha única composición en dous apartados o nome do poema enteiro é ese mesmo, terca sombra)


luns, 1 de decembro de 2008

terca


vin a casa da miña nai
para morrer
sobor do debuxo
do seu ventre
no colchón vello
onde se asilou
durante anos

aquí os raios da lúa
debuxan as noites
interminables
da infancia
onde,
o tacto foi o único
ceo que viron
meus ollos

vin a casa da miña nai
a esperar que a terca
sombra nocturna
veña a buscarme

sombra que espértame
do sono profundo,
un látego desgárrante
no meu peito fráxil

coas súas mans
frías e azufradas
agárrame o pescozo
ata a asfixia
para logo tirarme
enriba dun solo
de espellos e cristais

onde o meu corpo
se reflexa
como un trapo
descosido e roto


venres, 28 de novembro de 2008

líber


unha moza patricia
medita,
e a súa mirada
licuase nunha copa
de viño negro
transportando a súa alma.

sabe que a primeira copa
amaina a sede.´

os seus ollos detéñense
no que vai escribir
enriba dunha folla de papel,
retendo o seu pensamento
en ti.

sabe que a segunda copa
produce ledicia.

non trata de convencerte
o viño non é a ebriedade,
ela quere falar da melancolía.

líber
tódolos animais
achan a súa tumba
nos nosos ventres.

sabe que a terceira copa
produce voluptuosidade.

unha moza patricia medita
apoiando a punta dun coitelo
nos seus beizos.

sabe que a cuarta copa
produce a loucura.

Líber
entra nos nosos sexos
e fainos o amor
ou senón farémosche
a guerra.

xoves, 27 de novembro de 2008

caídos.


repousamos noutro
que é o mesmo
que ansiar repousar
no noso,
apoiámonos noutros
pero somos nos igualmente
os que suxeitámonos
fora de nos mesmos
e volvemos á procura
doutro ,
alí na zona do naufraxio,
onde sospeitamos
horizontais ás estrelas,
pois o que temos
non nos chega,
mentres
esperamos que medre
a forza da marea
nas nosas veas
andamos así,
escorados,
de lado, caídos
a medias,
deixados do noso,
preferimos enganarnos
e seguir a pensar
que somos nos
os que apoiamos ao outro
esquecendo
que o noso apoio
non existe
se non temos onde,
se non temos onde
apoialo ombreiro.

mércores, 26 de novembro de 2008

cautivo.2


apestou, fedeu,
rexeitou chorar máis.
explorou nel
ata axeonllarse,
adozou todo o que viu,
disimulou,
topouse tan descoñecido,
que preguntou,
consultou,

pediu e gobernou,
foi nese momento,
inducido a servir,

fixo ao mundo
achegarse a el,
fixo ouvirse,

fixo entenderse,
seducindo ao fin,
chamou, ordenou pasar,
mirouse a se mesmo.

antes de que o sentinela
tocara a trompeta
modelouse santo,
danzou cos iguais,
prostrouse ante eles
e adorounos,
déronlle de beber
o elixir dos xustos,
cando o gardián
do seu ultimo leito
abriu a porta da cisterna
sorprendeuno colgado,
morto.
Finxíndose descoñecido
seduzo ao fin.

martes, 25 de novembro de 2008

cautivo.1


modelou todo
o que lle parecía maldito,
acendeu a lámpada
da vergoña
e deu a mamar a súa
anguria,

estivo lonxe padecendo,
pelexou, oprimiu,
desprezou, dividiu,
estendeu ás súas mans,
rebelouse, adorou,
glorificou,

compadeceuse
de se mesmo
e acadou a miseria,
liberou tódolos paxaros
e os floreiros do seu pazo,
foi feito rei,

gobernou, falou, imperou,
dominou, sepultou,
destruíu co seu alento,
todo ao seu paso,
xulgou,
foi poderoso,

namorouse, amou,
quixo,
deitouse, descansou,
madrugou,
manchou o seu leito,
tremeu durante días,

luns, 24 de novembro de 2008

encrucillado


recordo a mañá
como se a parira
entre os meus labres secos
ao pronunciarte
para logo esganar
as horas nas pálpebras,
o fume do café,
as gotas de auga
que salpican os coches
ao pasar polo carril
separando os teus ollos
dos meus,
as man índose
por momentos,
papel de fumar, tabaco,
taza, servilleta,
un crucigrama
por rematar,
algo que me impida
tocarte
por medo a romperte
e non por que non quera
dulce-romperte
entre os meus dedos
e quedar impune.

(Agradecemento: Quero agradecer aos e ás compañeiras do Colectivo Poético “A porta verde do sétimo andar” pola invitación a participar este sábado pasado no “Uf”en Vigo xunto ao “Clube dos poetas vivos” nun recital poetico-musical que xamais esquecerei. Loureiros e prosperidade a todos e a todas. Grazas.)

venres, 21 de novembro de 2008

a modo


ti abríasme.
e eu entraba
dentro de ti
ata viaxar
polo teu universo
o tempo xusto,

para repousar
no tedio
que incita a volver,
sempre coma
se fora a única
vez.

para volver
a desexar viaxar
polo contorno
interior do teu sexo,
adheríndonos
como a calor
a chama do lume
e a brancura á neve,

nun silencio
entre cortado
so por todo
o que se di a modo
cando tanto se sinte,

como unha única flor
que florece
para logo falecer.

xoves, 20 de novembro de 2008

faquir


tódolos días
agochada
no seu balcón
espérao
unha muller
para
que
a
sorprenda,
sostendo nas súas mans
unha moneca de Alexandría.

a rúa de súpeto
é un reducto de observantes,
desconfiados,
misioneiros e cirilos.

o faquir recostase
sobre os cravos oxidados
dobrando o seu corpo
como unha sombra
neoplatónica.

el é, o un, a intelixencia e a alma
mudando en éxtase,
ela mentres prancha e dobra
os vestidos da súa moneca,
non se perde ningún detalle.

ao caer a tarde
despois de aguantar
enriba duns hipóstasicos cravos,
procede a vestir a súa espalda
espida, oxidada e rota.

ela pasa a cortina,
deitase na cama
e agarrándose forte,
entre sono e sono
vaise metendo,
no ventre da súa moneca Hypatia.

mércores, 19 de novembro de 2008

nas tebras.3


ao caer
cara atrás
cérran
selle
os ollos
como unha
ventá cegada
polo sol
para
toda
súa existencia.

os seus labres
esvaécense.

sobre a mesa quedan
as palabras que non se dixeron,
dous pratos fríos
é a espera.

o que preguntou
xa nunca terá resposta
o que abriu esgotou
nas mans del
a súa existencia,
queda ido, canso,
morto no outro
e a súa cadeira baleira.

o coitelo no seu peito
é un reloxo de sol
que vai marcando
o tempo morto.

fora no eido
a xeada aínda
aterece a herba
de tanta tristeza.

¡se non fora que sempre
é de noite nas tebras!.

martes, 18 de novembro de 2008

nas tebras.2


as mans do que pregunta
bordan os
sen
ti
men
tos
no mantel.

nin as castañas nin os allos,
nin o alcanfor
das alacenas
puideron espantar
tanta desdita.

o que abriu
movese pesado,
a cámara lenta
xa non ten voz
xa non ten forza
non sabe que dicirlle
ao que espera.

unha canción triste
escoitase entre os dentes
do muro de pedras.

¡si non fora que sempre!
é de noite nas tebras.

quen pregunta agora
é o odio, sen ollos,
enlouquecido,
co coitelo do pasado
sostido polos recordos.

o rabo do ollo do que abriu
chora para afogar
a súa pena,
mentres o fío do coitelo
cravase no peito seco
do que espera.


si non fora que sempre
¡é de noite nas tebras!.

luns, 17 de novembro de 2008

nota

nas tebras é un só poema en tres entregas, o que figura aquí é o primeiro, nos días vindeiros apareceran os outros dous, logo o seu orde narrativo será, luns, martes e mércores. Grazas.
o autor.

nas tebras


o que pregunta
no couzón da porta
non ten pan,
a casa onde chama
esta a escuras,
o tellado é o ceo,
o balcón é un barranco
que da a unha lameira,

a mesa encámbeo
é perfecta,
dous pratos brancos
e enriba deles
as entrañas
frías e negras
coméndoas a culleradas
a espera.

o que pregunta
entra e senta
o que lle abre
comparece,
os pés
bambéanse
debaixo da mesa.

o comedor sen luz
é un túnel cheo de feluxe
polo que pasa un vagón de tren
coas ventas abertas
sobre unha tela de araña
tecida polo silencio.

esta noite non se cea.

si non fora que sempre
é de noite nas tebras.


venres, 14 de novembro de 2008

esperta


déixate levar,
os sentimentos
mudaron,
agora en ti
só medra o urbanismo,
as pombas perfilan
os tellados,
déixate levar,
queres e non sabes espertar,
contarei ata tres,
cando toque a túa fronte
coa miña man,
espertas,
oxalá podas facelo,
non é máis complicado
que vivir,
non é máis complicado
que pronuncialo teu nome,
déixate levar,
agora esperta,
mira as pombas,
levan nas súas ás
os teus presentimentos,
abre os ollos,
déixate levar,
deixa que esquiven os tellados,
colle a mensaxe
que traen para ti,
abre os ollos,
déixate levar,
non é máis complicado
que vivir,
non é máis complicado,
que pronuncialo teu nome,
oxalá podas facelo.

xoves, 13 de novembro de 2008

mouche


as moscas
viven na epiderme
dos vivos
facendo garda,
as nubes son moscas
chamando a choiva
para que arrefríe
as súas tímidas ás,
e si resta algo
que nos molle
aos que estamos debaixo,
o rabo dos bestas
cheos de moscas
petan na terra cernada,
os teus ollos
son dúas moscas grandes
que cando as moves
as esganas e choran,
as larvas viven penduradas
dos teus xestos,
aproveitando a humidade
das túas palabras,
non hai unha soa mosca
que non leve o teu adn
colgado no polen das súas patas,
as primeiras choivas,
os primeiros fríos
parecen extinguilas,
¡solemne mentira!,
vanse é certo,
pero volveran
a saír pola túa boca
mentres bocexas
a poñer ovos
enriba da carne putrefacta.

mércores, 12 de novembro de 2008

xeometría


buscá
bame
entre
os vivos
para
resuci
tarme
a min
mesmo
des
cifrando
tódolos lugares
onde habitei
ata quedar desmemoriado,
tentando atrapalas sombras
ata chegalo espanto,
mentres ía esquecendo o soño
e o soño mudaba de min
tentando unha nova definición,
que imaxinaba ao soprar
na palma da miña man
pensando nunha idea,
renunciar ao réxime das paixóns,
e a toda esperanza quimérica,
e así refaciame
ata o cansanzo,
retendo o aire ata a asfixia
para soltalo aos poucos
e prolongalo debuxo
que trazara no espazo,
o mundo onde desexei ir,
nun día que non puiden
descifralos camiños,
ata deixar de sentir
o pulso das monecas,
os meus beizos
orfos e fríos.
A choiva lavaba a miña cara
póstuma, alugada durante anos,
quedando alí tendido
diante da mirada dun gato
que tentaba cazar algo
que saia do interior de min
perdéndose entre as arbores,
créndome ao fin libre
de toda servidume.

martes, 11 de novembro de 2008


¿ti quéresme?
cando pase todo pensaralo
ou xa non fai falta
preocuparse mais,
terás que repetilo,
terei que repetilo
outra vez,
ti
quéresme,
eu si,
non e tan fácil
non e sinxelo,
nin tan frío
nin tan cálido,
si
queres.
¿ti quéreste?
logo faino,
quérete a ti
é tan importante
quererse,
que o día non tería
nomes nin adxectivos
se non te quixera,
quíxoche alguén
como eu te quero a ti,
ou
cando pase todo pensaralo,
ti
quéresme,
entón primeiro
quérete a ti,
cando pase todo
eu direiche canto te quixen,
mentres déixame quererte
así como ninguén te quererá
xamais,
como eu te quero,
sen posuírte,
sen obrigarte,
como
eu
te
quero,
así sen que o entendas.

luns, 10 de novembro de 2008

silencio


todo vai moi lento,
a casa inclinase,
estamos tan felices,
ven con nos,
dame a man
para sentirmos,
fai tanto
que se desexa
a se mesmo,
que á auga desborda
ante as súas dubidas,
ven en silencio,
vaise deitar,
e xurou non volver
a erguerse,
faino por favor,
ven darme a man
para sentirmos,
sei que pode parecer
unha súplica,
pero a auga desbordase
ante as súas dubidas,
tes que facelo,
senón deixareiAñadir imagen
de crer en ti,
ven,
non podo máis
a casa inclinase,
ven con nós,
todo vai moi lento
a auga vainos anegar,
danos a túa man
para sentirmos.

venres, 7 de novembro de 2008

acórdate


o vento de outono
denuda as nosas miserias,
nos nosos campos
a podrece a colleita
que non recollemos,
mentres o inverno
botase enriba.
¿non pensas que estamos
alimentando aos corvos
mentres morremos de fame?,
acórdate de nos
con cariño,
acórdate de min debaixo
dun castaño de indias,
cerra un momento
os ollos e acórdate
para que eu
xamais o poda esquecer.

xoves, 6 de novembro de 2008

preto


somos
unha terra
chamada infancia
tan feliz como cruel,
unha tribo
condenada
ao ostracismo
unha xeración
morta de seu
aparecida
nos suplementos
de arqueoloxía moderna.
somos
o síndrome da pálpebra caída,
a herba que se estende
ao longo da chaira
na procura de horizontes
aínda que nos sintamos
estrañamente verticais.
somos
unha realidade diglósica
sostida nun vocabulario
por normalizar.
Vivimos das rendas antigas,
do aire dos sartegos medievais,
das ofrendas aos santos
convertidas en curas mantidos.
somos
a codia do carballo
que a vai comendo
o verme da farsa.
e porén, asáltanos
un presentimento,
ser dubitativos.
Somos a mirada autista
das vacas.

mércores, 5 de novembro de 2008

quen


din que temos sorte,
que aínda derrotados
e cheos de culpa infundada
subimos ao ceo.
e o ceo esta cheo
de centolas e camaróns
e alí hanos de distinguir
polo noso cheiro ao salitre.
camiñamos como os cangrexos,
uns chámanlle idiosincrasia
outros meteoroloxía,
identidade do pais,
unha nova pola da arte
en procura dun literario
estilo.
Din que temos sorte de nacer
deste lado de África
chamado Galiza,
unha terra que outros
xa se encargan de arrendar
enriba da táboa
das sociedades libres.
Imos ter que agradecer
ser guiados cara adiante,
cara os adosados
con vistas ao mar,
baixo o ritus tráxico
dos cafés dominicais,
e noites rebozados na fariña,
como os peixes antes de fritir,
e ser deglutidos.
Cara ningures,
resistentes a saír do solpor,
orfos de horizontes,
desnortados,
nunha viaxe sen retorno,
na que todo esta por vir.

martes, 4 de novembro de 2008

donos de nos


nin mariñeiros de todo,
nin de todo labregos,
tampouco urbanitas,
nin modernos,
antigos da casa para dentro.
identificados,
territoriais,
asentados na irrealidade,
ser nos,
na funda
do que desexamos ser,
a imaxinación
na diáspora rotando,
cosmonautas
nun ceo de tradicións ,
deixados ir nunha peza
de alleo folclore,
tan demográficos,
como finisterráns,
tan preto de América,
como antes,
unha lingua milenaria,
dentro dun tinteiro
para aforrar follas nos xornais,
unha estraña melancolía
que tingue todo
o que podemos ser
e non queremos.

luns, 3 de novembro de 2008

cando


encho a trasteira,
gústame enchela
de cousas inútiles,
tempos esquecidos,
todo o que quixen facer,
botes baleiros,
fotos vellas,
xornais antigos,
mapas xeográficos,
por onde só pasei co dedo,
non falo inglés,
non aforro,
pois xa aforran os de sempre,
son paciente,
sen causa algunha,
acostúmome as adversidades,
se hai desgrazas,
son miñas,
si son éxitos,
son doutros,
estou descontento,
síntome espoliado
por outros alleos,
en realidade,
temeroso de min,
agora chego antes ao traballo,
cobro menos,
estou hipotecado,
padezo de ansiedade.
Encho a trasteira.

venres, 31 de outubro de 2008

auto xeral


xa non se lles leva,
nin patacas, castañas,
nin centeo,
xa non se lles da a parva,
nin pan, chocolate, pastas,
viño doce,
augardente
nin nada,
xa non se lles fai prantos,
nos cemiterios
o día de tódolos santos,
xa non se adiviña,
nin polas luces,
nin polos fachos,
xa non se escoitan
os laios
da pila bautismal,
xa non hai animas,
extraviadas
dentro das igrexas,
agora están fora
dos limites parroquiais,
non se gardan tampouco,
os restos de pelo
dos peines nos buracos
das paredes
para que os defuntos
da casa veñan a por eles,
xa non se leva
¡que pena!,
xa non se lles deixa,
un prato coa cea.

xoves, 30 de outubro de 2008

segredo


todo repítese, pensaba,
como si só os primitivos
enfrontaranse aos seus
Señores,
que as casas construíanse
onde hoxe,
que os vales eran ermos,
que o gando non tiña dono,
que tódalas vacas
estiveron tolas,
ca construcción civil
é unha empresa
do Estado,
que o atraso
é unha letra de cambio,
que miles de anos
non son nada,
que o menosprezo
é unha costume arraigada,
que a revolución
esta a durmir nas cavernas,
cós Mártires
son para colgar nas solapas
e levalos nas camisetas
xerigrafiados,
subvencionados,
pensaba na nostalxia
e outras epidemias,
baixo os borróns
dos Historiadores,
que todo esto non é novo,
ca conciencia é pecado mortal,
que a liberdade
é un préstamo a longo prazo,
amortizado pola frustración.
Que só teñen memoria
os Gañadores.

mércores, 29 de outubro de 2008

exipto


apenas hai auga
e a area é un ben prezado
polos réptiles
para irse deslizando
cara o Nilo
dilatando a súa pel
de estrondosos cores
serpenteando o seu corpo
sen apenas mocas,
estendéndose, recolléndose,
gardándose unha milésima
para camuflarse
disfrazados de pedras preciosas
sobre as dunas
reflexados polo sol,
parecen pequenos anacos
de espellos na saia de baile
dunha beduina perdida
no deserto,
non hai suspiro
que poda descifralo,
sen mans que xiren
ao compas da musica
dos escorpións,
non hai olores
senón o do suor da pel
entretida en bebelo osixeno
que torpe transita
por este deserto
que só desaparece
cando pronuncia: Exipto.
Gústache o atardecer, Faraón?.
Non. Abúrrenme os tambaleos dos camellos.
Entón non me levas velas pirámides?.
Non podo despois de coñecer Lapamán.
E a noite desaparece balanceándose
nos seus beizos.

martes, 28 de outubro de 2008

oración


líbranos :
dos tolos sen remedio,
dos que das castañas ,
só nos deixan os orizos,
dos mudos de tanto
que teñen que dicir,
dos que séntense deuses
unha noite calquera,
enchidos de sen razóns,
dos que poden durmir,
aínda cheos de dúbidas,
dos que na súa casa,
non precisan paraugas,
pois non teñen goteiras,
dos que desvanecéronselles
as gañas de aproximarse,
dos que empregan o suborno,
para apoderarse dos sentimentos,
dos que non saben acariciar
ou non acarician.
protexe:
aos que non topan
ningunha explicación,
despois de ser enganados,
aos que sen querelo,
téñense que despedir,
aos que todavia camiñan
polas estradas
cheos de soños por facer,
aos que non queren nada
a cambio,
aos que foron maltratados,
e aínda así deron tódalas
oportunidades para evitalo,
da humidade esvaradía
dalgunhas palabras,
dos dardos dalgunhas sílabas,
aos que saben de memoria,
o seu enderezo neste inferno
érguete con nos:
para converter o perdido
en bágoas de felicidade,
dende agora ata sempre.

luns, 27 de outubro de 2008

vampirizado


estou vampirizado
di a miña noiva.
“Estas vampirizado
pola túa muller”.
Levo este cardeal
é un selo persoal,
fíxomo ela
por que ela é unha vampiresa.
As veces fago exorcismo,
e vístome a o revés
por se alguén me sorprende
cun regalo
pero por máis que espero,
desexo e anhelo,
ninguén se acorda de min.
Ela sabe que o meu sangue
esta doado,
que tamén son un noctámbulo
e que a miña verdadeira profesión
é separar o soro o cloruro
e outras sales.
Estou vampirizado
pero non son un profano.
Estou vampirizado,
di a miña muller,
que a miña morte
reflexouse nun espello.
“Estas vampirizado,
pola túa noiva”.
Ela non é Xoana de Arco
e eu non son Gilles de Rais,
Nin imos o matadoiro
a por sangue de tenreiro.
Son unha ilusión,
non podo odiar nin amar
son inmortal
pero non teño
para mercar un ataúde,
Son o teu vampiro,
crávame a túa estaca
no corazón
e déixame morrer.
para chegar a sabiduria dunha vez.

venres, 24 de outubro de 2008

todo


É certo prometincho,
non o esquecín,
todo vai moi rápido,
nos soños tamén é así.
Quero que me deixes.
Como unha barca a deriva
como sempre me sentín
sorprendido de chegar
ao teu peirao
con algo nas mans
para ofrecerche
dolor é certo ,
ás veces máis nada.
Os teus ollos desnúdanme
e a min encántame
ser un idiota.
Teño que lavar
todo o que non leva a auga
e descuarizalo silenzo
para aforrar as palabras.
Seguro que en algún lugar
hai alguén que te esta a esperar,
eu non teño máis que todas
estas letras,
non serven para facer unha sopa
non serven para vivir
pero levan moito
de todos nos
de ti e de min.
Seguro que en algún lugar
hai alguén ao outro lado da porta
sen necesidade de que teñas
que deixar nada a cambio.
e sen tantas palabras,
por que pode facelo posíbel,
por que é libre,
e eu renunciei a miña liberdade
esta noite
a cambio de evitar todo este sufrimento.

xoves, 23 de outubro de 2008

deixa


deixa que pase o sol
entre as pernas
e seque o desexo de voltar
para convertelo nun anaco de trapo
voando polas rúas desertas.
Deixa que nos mova o vento
como marionetas
antes de partir para sempre
ao derradeiro sitio,
a luz infinita.
Déixao todo,
antes de ca sabana decreza
entre a suor fría
dos recordos
enriba dun frío retablo.
entre verdugos, raíñas e princesas
Deixa de poñerlle outro nome
para sufrir máis,
para non ser posíbel
chegar a ela.
Deixa.
Como as marionetas
trazar despois das palabras
silencios máis prolongados.
Cando caian as cordas.

mércores, 22 de outubro de 2008

fórase


levaba máis que ninguén
o peso da súa vida enriba,
era tenro e pensaba que
servíalle de pouco,
acariñar un anaco de dita,
era a satisfacían maior
que podía acadar,
esixíase a si mesmo
o impredicibel para calquera
que non estivera afeito
a tentar ser máis
que un corpo estendido en X
enriba da cama mirando
o teito da habitación,
como quen está diante
dun descubrimento celeste,
unha nova estrela por dilucidar,
unha nova galaxia
que caia enriba del sen facerlle dano,
sequera unha maior percepción
do que acontecía.
Éstrano, xiraba o pescozo
contra o pensamento
que o invadía enchéndose
de dubidas o seu miolo .
Non estaba, fórase,
deixarase levar polo desexo,
só quedaba a pegada do seu corpo
esculpida como nun sarcófago
cheo de follas de outono.

martes, 21 de outubro de 2008

agradecemento

quero agradecer a todas/os os que libremente manifestades as vosas opinións ao respecto dos escritos deste blog que fai ben pouco abriu a súa venta.
Pode resultar por momentos ao mellor algo agrio, dramático, creo que tamén esperanzador e algo reflexivo se cadra, pero vos aseguro que non é nada máis que a realidade que habita ao seu autor. Pois nunca foi máis co que sínteo e sinte, e o que manifesta.
Moitas grazas e moita sorte.

esmolante


Cando me agachei a ver no baúl,
caín en que regalei todo o que tiña tido,
ora pensaba podereime tirar
no catre a plaxear cos meus recordos,
unha sorte, pulsacións, contraccións,
ritmo. Pois así naceu o universo.
Pero dinlle a cabeza,
e saíron de min un feixe de virtudes
unha delas foi converterme nun especialista
na crianza de bolboretas,
a reproducción sen palabras. O baile.
Logrei có tempo que as diúrnas
aceptaran ser ninfas, crisálidas
menos protexidas.
Ao vivir rodeado de cerdeiras
silvestres á forza limiteime a
que sairán antes do final da primavera
e que as súas ás chegaran a medir
dezasete centímetros, cando vos sabedes
que están entre os doce ou quince.
Fixen tamén amizade coas fracasadas
productoras de seda do alianto.
¡Felices metropolitanas!.
Agora desgraciado de min pensei,
en volver ser danzante,
debuxar co xesto un espacio figurado,
un nupcial sacrificio, pero caín nos brazos
da economia,espertando e tendo que pedir ou morrer.
¿Ou non é morrer un pouco pedir esmola
tódolos días dende esta beira?.
A quen lle importa todo esto.
¿A ti?
¡Pero si ti es o que pasas tódolos días
por diante miña sen decatarse.
Eu en troques son o eterno hoxe,
a reproducción sen palabras,un personaxe con miles de
personaxes no seu corpo.¿Coma ás bolboretas?.

luns, 20 de outubro de 2008

conto xaponés.


imaxinaba a ventá cuberta de bafo,
intuíndo a paisaxe,
amendoeira en flor,
uliscando,
para encherse dela,
de xeonllos no medio da sala,
deixadas as mans caídas,
en seppuku.
Unha cuestión de honra,
só pretexto dun principio,
para seguir desenvaiñala ,
lembrando ao tempo,
limparlle o fío á katana,
co alento e un pano limpo,
que deixe ver nítido,
o espanto que ha de sentir,
o xesto de contención,
para quedar ríxido,
para sempre.
Liberarse así do insistente.
Dirixir certeiro,
o fío a boca do ventre,
xirala cabeza despazo,
adiviñala derradeira imaxe,
tódolos pensamentos,
saíndo polos seus orificios,
morrendo certeiro,
sobre a illa do despois,
no tatami.
No dorso do abano,
escrito o zeppitsu
do conto do moucho,
que condenouse a vivir de noite,
por pintar aos corvos de negro,
e por eso de día non o deixan vivir.


(según a tradición xaponesa o moucho vivía de día e, era o tintureiro, o que pintou as plumas das aves, foi así que os corvos molestáronse moitísimo por pintalos de negro , non deixándoo vivir de día o que obrigouno a vivir definitivamente a noite cando eles dormen.)

venres, 17 de outubro de 2008

para dos


prodúcesme unha sede inacabable, e unha angustia parecida ao terciopelo .
Cada latido, cada segundo afógame e mátame salvaxemente ata caer sobre a miña propia vertixe para volver a recompoñerme e así ata o fastío.
Non estou, mentres van pasando outros e outras diante.
Unha resignación cravada no meu peito, cada día que pasa vaime desangrando, non sei onde estou por momentos, nin a penas que fixen para sentir todo o que me rodea, como alleo.
Non sei si é mellor quedar en silenzo, neste rincón e vendarme os sentidos para non volver aquí, si non é doutra maneira. ¿Que é o que queda?.
Teño que mudar este pensamento agora, puideras pensar que estou tranquilo ao dicilo, no fondo sabes que non é tal, que estou moi doído, podes intuír como paso a miña man pola gorxa e tento esganarme, como probo unha e outra vez , podes intuír como me contorsiono na ringleira mentres espero para facer unha nova tarxeta e aínda así quédame un anaco de excitación .
Tiña gañas de rematar xa dunha puta vez, pero vou tentar comportarme, vou dicircho todo así sen máis.
Agora case adiviño o que estou a facer aquí, sei que perdín a presa, ao verme xa definitivamente na cola do paro, ante alguén que dende o outro lado do mostrador é como se estivera ao outro lado da vida mirándote non como a quen ten dereito ao traballo e a dignidade, se non como se foxes un delincuente, alguén que non ten perdón por non traer ao nacer un posto de traballo debaixo do brazo.

xoves, 16 de outubro de 2008

nada


xa sei, iso de fuxir non se leva, non é correcto, mellor, marchaches un anaco, sen dicir adeus ou ata logo, ciao, nada, como un vendaval nun barco orfo de velas,
ata estoupar entre as rochas do acantilado,
desbaratándoo todo, confiando no confín dunha nube baixa
que ía bicando ao Orxás nunha despedida,
despois dunha aperta estraña,
cando pouco ou nada tense que perder,
como a ferida dunha man.
Grazas, estoume a acordar do inxenuo que fun, e do estúpido que me estou a resultar a min mesmo.
Non o tiven todo, tampouco é iso, pero para calquera outro ao mellor abondaba.
É imposible vivir sen as palabras, sen os demais, aínda que sexa de maneira figurada.
Estou apañado, é certo.
A quen vou convencer de que as diferenzas de clase existen verdadeiramente,
que cada día somos mais pobres.
Se non fora que estamos demasiado afeitos a que haxa xente que morra de tódalas fames imaxinadas e por imaxinar diante dos nosos pratos cheos, tódolos días.
Xa digo, a quen vou convencer, tan sequera a min mesmo cada vez que acendo uns xornais a noite para quentarme á intemperie e tentar queimalo inverno e penso que en realidade dende aquí é onde se miran mellor as estrelas, para logo deixarme empapar de frío por solidariedade con outros que de seguro están a vivir peor que eu e con menos culpa, si é que eu teño culpa de algo.
Magoa que non nos toparamos.
Espero que non sexa como cando queres de verdade ver a alguén e pasas un minuto despois por onde esa persoa acaba de pasar, para volver a desaparecer nun soño, para non cadrar por ese minuto con ela.
Isto si que é capitalismo.
No canto desta acordeón rota imaxínote en Marte,
entre nubes de cor vermella
e penso na túa humidade relativa
xurdindo entre as túas pernas,
hidróxeno e helio dando orixe á vida
para volver a desaparecer, nun soño,
entre o fume que me abafa.

mércores, 15 de outubro de 2008

Eu non son un home.


Eu non son un home.

Non me encontro a min mesmo nos pasos doutros que van diante,
nin pretendo nada do que esta fora nin dentro de min,
só obedezo á amarga liberdade que coido estar condenado.
Non quero, seria absurdo querer ser un home.
Venerar o pracer,
amarse a si mesmo como só sábeno facelos homes,
preocupado do seu “eu” para ser feliz ou.............
Intransixente,
primeiro él,
o ben só para si,
carente de virtude,
falto de escrúpulos.
A felicidade só para súa propia felicidade,
carente de contemplación,
mutilado,
sen virtude moral,
sanguinario,
obxecto dos seus desexos,
falto de soidade,
depredador insaciable.
O máis escravo de tódolos animais,
inventor da angustia,
torturador e vítima ao tempo, como cadre.
Desgraciado.
Prefiro chorar como un imbécil, que ten máis letras que parvo,
e prescindir de todo alivio antes de ser un HOME..