baixan da basílica de camiño ao rio
movendo cos puños as campás
arrastrando pola costa os ósos
como quen atravesa outro mundo
e ao seu paso
saúda dende a torre isabel de castro
muller de pardo de cela
encarcerada nos seus soños
que collendo dous versos do seu peto
ponse a chorar
andando cara abaixo van salmodiando
alá en mondoñedo
poemas superficiais feitos de pedras
levándolle flores a naide
como antes de cas palabras
fosen de carne
facéndolle unha parada
antes de que caia a casa de cunqueiro
cosendo con fío as follas que van pousando
por onde van facendo camiño
declinando eu polo de agora
ir tras esta longa sombra mortal.
