enriba dunha árbore imaxinada
descansa en paz para que o espírito
se ocupe do incorrupto
e non o arroube
er de estirpe panfilia
a virtude non ten dono
depende de canto se lle honre
ou se desprece
ou do desanimo que padezas
tal é o castigo
tal é a recompensa
non hai árbores na foresta
so a moral o esperta
para decatarse
que non cambiaría esta vida
por ningunha antes vivida
aínda sendo isto o de menos
só e orgulloso
para non caer no desmaio
soña metafísicas
correndo e apurado
ao longo dun bosque baleiro
antes da caída da tarde
non hai árbores nin foresta
para miralo máis alá
onde hai dous camiños
onde as almas se intercambian
saúdos
e preguntan unhas á outras
sobre o mundo celeste ou subterráneo
según de onde veñan
as do ceo describen o goce e a beleza
mentres as do milenario camiño
choran a berros
ao lembrar os sufrimentos pasados
así van poñéndose en ringleiras
ante láquesis
despois de escoller o seu modo de vida
para acampar a beira
do río da despreocupación
e despois de beber a súa auga
en exceso
esquecerse de todo
caendo durmidas en medio da noite
para ser chimpadas ao ceo
para o seu nacemento
como estrelas fugaces
enriba dunha árbore imaxinada
antes da caída da tarde
declamaba aos paxaros en grego
na chaira do esquecemento
“er non bebeu a auga e non lembraba
como volveu ao seu corpo
so despois de abrilos seus ollos
mirouse tendido enriba da cacharela”.
