falsa causa.

 
eme aquí  
non adoro imaxes deste culto austero
mais que a razón que adoezo
que a sen razón repudio
quen perverte?
quen excita ao espírito?
a carne mentres o corazón durme
cando estamos preto da felicidade
pasamos por ela sen acadala
durmidos
nun berro de dor é goce sen reloxos
eterno ata cando sen sentila ao meu lado
divididos nun enigma
en falsa calma como a razón durmida
idos  como os xoves lampiños
que despois das súas chaladuras
temen os pequenos buracos da noite
e como covardes vanse bébedos  e dóciles
ala cando os dedos se enlacen
e os corazóns confiados se escoiten
e cheguemos ao bico sen temer
que o amor nos distraia
escoitaremos de verdade á alma.

acórdaste.

acórdaste?
cando a marea anegaba o delantal
unha mañá calquera
afogando as dubidas entre grans de sal
e dende abaixo do val
subía Venus a saudarte  antes de marchar
e a herba era un mar violeta
so quefaceres domésticos
contemplando como un faro
acendía as luces sobre a mesa
mentres ordenabas a roupa
a túa memoria dispersa pasada e antiga
movía as ramas
o perfume húmido que esperta en outono
o ir e vir dos príncipes encantados
como nun ensoño
acórdaste da risa columpiandose nos teus labres
fogar leite e pan quente todo gardado na alma
e a paz do sol bicando a ventá
afastando as nubes da cociña soprando
mentres eu te escribo este poema
para non deixar de velo faro
acordándome
que sobre túa mesa as luces acende.

levántate.

non importa para ser sublime
deitalo corpo nas escarpas do cilicio
ou pasar fame ata o éxtase
por fervor
durmir un soño que antollase divino
pouco importa o orgullo
para embriagarse das perdas
pois as ganancias leváronas
para as súas diásporas
a ninguén perturba esta proba soberana
para saberse puro basta un dia
a soas corpo a corpo
apalpando tanta nobreza
dunha vida tan elevada, que digo!
alta moi alta
tanto que naide lle chega
mellor seria cortarlle as ás
máis sabendo ca vida lles repugna
mellor desbrozalas ideas todas
ata chegar ao mineral
é dicir ata o autoanális