obedece ao mundo
nunha espera atoada
mídese polas sombras
que o tempo non ten
desprendese delas
de toda esperanza
que se manteña viva
quen se cre príncipe da súa vida
esta comezando
nese momento a morrer
no monólogo do que se cría
pois todo o que con el esperaba
xa non pode volver
xa non hai volta atrás
como as ilusións
non duramos mais que as cousas
por que por desgraza
algunhas cousas viven
mais que nós
sen necesidade de sentir
nin falar
nin pensar que son cousas
nin tan sequera
que na súa redor haxa alguén
para medir a lonxitude
das súas sombras
sen perder a cordura
fronte aos paos que da a vida
laertes avisa a ofelia
do perigo do verme das flores
que corroe a virtude
como as podrece a elas
antes de abriren as xemas.
