venres, 28 de outubro de 2016

nada propio.



a perfección
non é un soño senón unha vida
as miñas riquezas están nas babas
dos caracois
nada superabundante
relegado como tantos outros
a non exercer de nada para o que fun
formado
cuestión de ética
non estar sobre os outros
non gardar nada para un
para alarde dos porcos que medran
á nosa conta nun pais cativiño
que minte aos pobres
e lles malvende unha fábula
para aceptar as súas frustracións
para ver se van morrendo e non molestan
deixa que che conte!
coma un paxaro que se golpea
contra os barrotes da súa gaiola
e ti sabes que isto non é medo
senón desexo
de non esquecelo todo
a alegría compartida se duplica
e se vive na espontaneidade
que sei eu da miña perfección
acaso podo vela
non é algo digno da xente pobre?
votar en menos o que non se ve
mentres pasa por diante esta fábula
malvendida
para comprender ca felicidade abunda
onde  a vida é superabundante
hai unha cousa so no mundo
que non poden arrebatarnos
a perfección
a nosa digna pobreza
vivir sen nada propio
topar o que os demais non poden ver
comer beber e gozar da nada.



mércores, 12 de outubro de 2016

hai algo.


as obras de arte xa non son actos que perduran
xulgase a vida exterior das persoas sen achegarse
nin unha decima á súa interioridade
pero aínda queda algo no aire
falarse de se mesmo nun perpetuo monologo
que carece de encomezar a amarse,
amar
por que quizais é algo que tende a medrar
e da medo
queda algo no aire que anula as distancias
hai algo no aire que ninguén adiviña a saber
evitando unha desgraza absurda
para ofrecela alma nun tazón de café
un motivo para sorrir
alimentarse de flores para rezar e crer
atravesar os queimados montes
que so a admiración dun ser superior
pode volver a erguer de verde
mentres todo durme ao redor noso
hai algo que ninguén adiviña a saber
os soños marabillosos
sen que o tempo te persiga
para seguir loitando para crer
sen basearse en hipóteses
hai algo no aire que modela
o pensamento
un gran espello que descubre
unha pequena erroga
tan hábil e tan difícil de ser entendida
como a beleza dos santos
que no noso arrogante silenzo
nos enfrontamos a ela.


martes, 12 de xullo de 2016

calor.


aquí a xente morre
fala soa nos bancos do paseo
unha procesión de bañistas
leva en andas unha serea
do río tea
pois aquí non hai mar
nun trono decorado
de plásticos multicolores
a area que queda na beira
é para facer torpes castelos
ca riada con moita imaxinación
e á noite desfai nun inmenso abrazo
acuático
que logo analizaran os científicos
para deducir
que aquí a xente morre
fala soa nos bancos do paseo
por onde levan en andas
unha serea do río tea
din cousas sen querer
por que falan con Xesús a diario
deixándose a vida
xa non hai xente do pasado
nin penas nin glorias
o saber xa non sae da dubida
nin se nomea á beleza
e a procesión de bañistas
leva en andas e correndo
para botar de volta unha serea  
ao río tea  
antes de que  morra de calor.



venres, 27 de maio de 2016

temporis acti.



á túa idade deberías ser máis razoable
deberías alongarte dos tardígrados
todo o que diminúe á humanidade
todo o que detesta a felicidade
sempre haberá tempo
para a ocupación dos anciáns
onde a voluptuosidade é lembrar
a idade no que o corpo estaba
feito so para o amor
a recompensa de negar o desexo
para ser digno de amarse
detesto todo o que diminúe ao home
non habitalas horas do día
o simple animal que cae no catre
o mexo  nauseabundo do home
tan preto da súa perpetua escravitude
sen poder avanzar un dia por ano
empeñado en cambiar ao mundo
e non a el
pero todo o que é xove é tenro
un carro nun mercado leva máis verdades
cun home
el  adora os cueiros para enmerdalos
para xogar a ser capaz de medrar
e liberarse deles
esquece de que ten dentes para mastigar
a sociedade é un Aquiles vulnerable
que non se alonga da súa desmemoria
sempre haberá tempo
aínda metido dentro dun frasco
para no momento xusto
deixala vida sen gloria
como a vida que propón o home
exenta de aceptar ás miserias ca constitúen .



mércores, 17 de febreiro de 2016

montaigne.



caín dun cabalo
e percibín o ceo e algunhas estrelas
e unha vez lle preguntei á filosofía
de que material eran
contestoume: de ferro

xacía o meu corpo amolecido
nunha gran follaxe
nacín alí mesmo
todo o que vía era novo
creado nese instante
descubrín que iso do sufrimento
e pouco ou nada ilustrado
mais ben unha invención humana
nin tampouco que todo enclenque
queda suprimido por natureza
so os animais non alcanzan as penas
nin certa alerxia ao porvir
pero a felicidade de vivir
supera con moito
a tódolos males causados pola miseria
pois ningún dos nosos males
son necesarios si se deben so a nós
tampouco hai parte do corpo humano
máis fráxil co que conserva na memoria
as pegadas maternais

quen dixo ca sinxeleza da natureza
molesta aos teólogos?

o que foi debe de importar máis do que é
e o que é menos do que pode ser
é dende abaixo dende onde hai que vivir
rexeitando todo o que te protexe
e que por elo te escraviza
todo o que deixou de ser útil

vivimos na democracia dos vampiros
des-me-mo-ria-da
con medo á claridade
con medo aos outros
con medo a un mesmo
vampiros con medo ao diaño
con medo a Deus
un terrible atentado á felicidade
de todos

caín dun cabalo
e percibín o ceo e algunhas estrelas
e unha vez lle preguntei á filosofía
de que material eran
contestoume: de ferro de pedra ou
doutra calaña  calquera.