manilio.

non sei nada de ti máis cas tinieblas

que me arrodean

recorrer ao ceo para saber que facer

este determinismo que golpea

tódolos pasos que dou

todo o que esta fora do noso control

condiciona ás nosas vidas

o poder celestial rexia a sorte

canta é a liberdade que gozamos

antes de nacer incluso

antes de pensar xa esta pensado

e non ten por que ser motivo de temor

senón de risa de felicidade inesgotable

cegos de fortuna

nunha man o destino e noutra a providencia

pódese explicar todo o que ocorre

so hai que escoitar o que acontece

mais próximo a nós

tan próximo a nós que esta tan dentro

todo por graza volve á tranquilidade

nada cambia o sabor do océano

e o sufrimento é unha oportunidade

para a virtude

por elo é idóneo rexeitala boa sorte

para non adormecerse

deixarse mancillar como as polas das árbores

ao vendaval  para non romperse

non son escravas da natureza

senón a propia natureza

onde non existe a infelicidade

perdémola providencia o benévolo

pero aínda podemos contemplar

toda a beleza dos ceos.

destro.

temos unhas mans que levan
ollos na palma

e os dedos rematan en ideas

non esculpen se non é preciosismo

estruturas acertadas

arquitecturas imaxinadas
entre unha grande euforia
frecuentando do divino  o máis humano
así de sincero como o ritmo dun verso
cicelado esculpido pola man tamén
antes de estenderse nesta folla
e ser lido para procurar todo este silencio
…………………………………………………………
…………………………………………………………

temos unhas mans perigosas
a punto de ser presas
unhas mans condenadas a agocharse
no peto non por frío senón por medo
a un fracaso ditado polos que lles interesa
unhas mans rotas a pesares de feitas
temos unhas mans tan grandes
coma toda a honra sen usar

non por que non se queira.

 

cheos.

non sei moi ben quen escribe
quen o esta facendo
que parte do que escribe esta a marxe
de noite pode ser que faga frío
en todas partes menos no carallo
aquí non hai mentiras
e quen as sementa non obtén beneficio
a soidade cheira a fotografía amofada
onde se pode ver a un neno
dándolle de comer flores aos porcos
e paseando pola súa perna unha lesma
non hai solidariedade posíbel
mentres a igrexa saque beneficio
da pobreza da nostalxia da fatalidade    
non vai mal! aquí  no carallo
non nos serve de moito pero
sábese o que en calquera outro sitio non se sabe
estamos cheos de sinceras promesas
e do prometedor futuro dos nosos bicos.

imos!.

para facernos erguérmonos cedo
cheos dunha estraña paz interior
para acadar todo o plenodía
liberarte desinteresadamente sen astucia
como viaxar dende aquí sen moverse
por cada momento súbito da paciencia
a escrupulosidade de tódolos movementos
espiados por un
e de toda a hostilidade que xera
que mala sorte!
non se trata de comprender
tratase de refacer de facerse amar
para vivir en igualdade
de anular aos mediocres
xa non se loita se sacrifican os soños
as esperanzas
todo aquilo que pon en perigo
“a felicidade dos outros”
non se pensa no que non se ten.

si le grain ne meurt.

se a semente morre
a noite medra de presa nun tormento
nas follas dun diario intimo
cheo de desesperación
de canto tempo me queda para sentilo
navegar sobre a mala morte
conseguireino!
se algo podo salvar penso
non pode ser máis que este esgotamento
polo que me deixo ir cheo de esperanza
atravesar coa xema do dedo as errogas
os tempos as estacións as idades
se fora o meu corazón
deixaríame morrer alegremente esta tarde
neste soño de novembro
entre o voo das pegas e os corvos
abrumado entre nubes patéticas
en troques voume nun debuxo
eu tamén herdei da miña nai
adornar aos que amo
entre garabatos e borróns de cores
e figuras despintadas de cabalos galopando
tanto máis desolados estamos canto menos o sabemos
se a semente morre antes de atravesalo océano
 no fondo do teu ser repregase a ansia
todo o que pon en perigo a paz mundana
tódalas horas da noite navegando nun debuxo
 xa non se loita para volver a un mesmo
e tódolos reflexos deste mar de papel
producen dentro de min esta indulxencia.

fenda.

quizás nunca tivemos nada
así como hoxe
un feixe de recordos non desexados
para queimalos nunha fogueira
no refuxio que tanto acariñamos
neste tramo final que leva
a unha abertura
despois dun paseo polo arboredo
quizás sempre estivemos así
mirando ó un para o outro
pendentes de cando medra o caruncho
gardando as forzas para facer un sacrificio
cando parece que non queda máis
que morrerse dun malentendido
sen posibilidade de compadecerse
como os que non teñen ningunha relixión
agás a arrogancia de escoitar o canto dos grilos
quizás sempre estivemos así
a piques de compadecernos
sen renunciar a nada
sen poder abrila cabeza.

en folga.

este blog declarase en folga ata o derradeiro día de setembro por mor de tódalas melloras sociais acadadas e defendidas con uñas e dentes como son a desigualdade social máis acusada o 21% do incremento do ive, a creación de bancos negros a conxelación de salarios e de traballo o sufrimento dos mais desfavorecidos a mentira reiterada e  o secuestro do dereito a sermos felices consentida polo gremio de pseudo poetas sociais. e coa fe de que sexan reeducados como verdadeiros cidadáns  este blog declarase en folga.

de pedra.

mentres nos miramos no espello
para aprendelo papel
fora transformase todo
agás un vello disfrace
que queda esquecido na maleta
sinceridade
nin actores somos da nosa historia
nin seres reais
profanamos as nosas ideas
embebidos dunha anguria inmastigable
bufóns nun teatro pechado
por falta de pago sen socios protectores
nin mecenas
dende a cuncha o apuntador
representa un drama inmenso
quedou mudo e agora son as sombras
as que pernotan na escena
volveremos ás mascaras antigas
aos sacrificios desmedidos
ás estruturas verticais
para finxir rostros parecidos
para provocar felicidades violentas
antes de que encomece a función
para romper en aplausos
tanto medo
sacala mascara para ver realmente a cara
e asustarse de tanta miseria
neste teatro mudo sen acción
onde non somos nin seres reais nin actores
sen capacidade de asaltala felicidade
arrebatala para compartila
fora moitas cousas transformaron
alguén sabe por qué quedamos
baixo as columnas tirados
nun hemiciclo baleiro sen porvir
sen despintarnos sostendo un reloxo de pedra?.

vergo.

facía tanto tempo que non se lle erguía
que corría berrando collédeo collédeo
e así foi que llo colleron
e o levaron pola praza en procesión
milagre dicían mirando para o nabo de esguello
e por onde pasaba ia preñando
a todo aquel que se achegaba
e sentía como se lle metía
na fendedura sen estorbarlle
nada que puidera neste sacro fantasío
que deleite poder cabalgar a quen desexas
e de goce correrte
e que tristura posuír nada mais cun nabo
e que en procesión cho leven
máis desexar que sexamos dous que gloria!
para felicidade do mundo
unha braga tecida polos raios da lúa
que garde só un instante o teu figo
e o seu arume sacrosanto
pero sobre tódalas cousas
e aínda que leven en procesión o meu nabo
de deus esta é a súa obra grandiosa
para en goce eterno un dentro de outro penetrémonos
pois do paraíso
 ninguén regresou ata o da agora.

bufarda.

é o máis precioso que teño
unha canción na memoria
que bailan aos equinodermos
no fondo do mar
cando a tátareo
arrastro tódalas horas perdidas
se contorsiona dentro de min
o recordo
xa é tarde
un paxaro leva a última consigna
no seu peteiro
unha tormenta varea as mazás
que penduran das nubes
e caen sobre esta bufarda
se tivera que facer un sacrificio
colgaría á modestia nunha cadeira
o futuro non vai agradecelo
perdeuse toda esperanza
de salvar aos náufragos xa afundidos.

molestia.

adiviño cal vai ser a derradeira
mañá a inquietude indescifrable
a intelectualidade dun reloxo
de infinita area
a mar habita as covas abandonadas
o ebrio goce do amor
venerado e sublime nun fértil seno
de brancas estalactitas
meditei sobre tódalas tumbas
a morte sana á vida e procrea
abona só as mans que están abertas
que tristeza abandonar a xuventude
e entregarse á forza
a campos labrados de bagoas e tormentos
de vellos pantasmas que acceden
sen avisar
a chama que acende outra vida
queima toda a lucidez
temos que partir cara o retorno
sen rexeitar nin dor nin anguria nin pena
a nosa exclamación escoitase lonxe
resoan os seus ecos
e envolven aos que aman e padecen
por igual
os corazóns dos inmensos heroes
gárdanos na vitrina
sobre rosas murchas e secas
non moi lonxe das fogueiras
añoro a alegría topar a palabra
antes de que remate
e se extinga todo este prestado tempo
onde xa non hai máis que declinar
nin océanos de fidelidade
nin ansias estrañas
nin amores remotos
nin sede nin fame
canto tarda o retorno?
que aínda resoa o seu nome no eco
para deixalo todo
polos tesouros que a el conduce
mentres outros pelexan
para encher de pranto
raramente emparentados
deitados no mesmo leito
baixo diferente estrela
só se aparean na codia
pola contra por cada un deles
nace un erudito
que crea unha nova palabra “alegría”
todos estes tristes desapareceran
para sempre nas súas propias tebras
conmóvete!
xamais fai tanto frío como parece.

correctos.

(resistencia pasiva).

non hai un estado perfecto
todo esta por gañar e nada por perder
os xulgados estarán cheos de inocentes
presos da súa propia anguria
trocada a ansia de vivir
pola resignación de padecer tódalas inxustizas
os laicos iran ás sancristías a pedir esmola
e dentro de cada un flotara un peixe morto
nos guetos medraran as almas
que agora están cegas
despois de aceptar a privatización do sol
quen quera actuar que o faga
e deixe morrer o que se condenou así
esta beleza esta consagrada aos que xa non resisten
e aos que a vida se ri diante da súa cara
contra os que se tomaron ao pé da letra
e nos obrigaron a ser correctos
o imposíbel só tarda un pouco máis en vir.

vai hora.

non esquezas nunca de pedir un desexo
xa sei que fai falla valor
despois de darlle a sangue ás hienas
se eu fose un home poñería
en orde as cousas nun principio
a choiva ao fin rega ás flores
a terra movese
pero eu esquecín pedir un desexo
non se acaba esta tarde
e tódalas letras que caen sobre min
de quen se vai deste mundo
perdino todo todo
ao parecer antes de contalo
como en siberia fai frío e sentimos
deixalos ósos alí enriba das pedras
quen se queda na outra beira
a marxe desta periferia
e non é capaz de dar un paso
nin adiante ou atrás
nin fuxir de tanta superstición
que se axeonlle diante dun niño de formigas
e ore ore longamente
pois a resignación teceu unha calzada
de estrelas para que outras e outros pasen
mentres eu perdín para sempre un desexo.

primavera.

hai musica nela e peixes nadando
enriba das follas perennes
o salitre pousado na pel
para levalo á boca e
ir chuchando aos poucos
tecer catro letras coas pólas das árbores
que saen no medio do salón
ou irse ao ceo un instante
e deixar este mundo
de efectos dramáticos
e despois de volta amosando as chaves
preguntarte a cal deles queres ir
os ceos son azuis
coma as princesas azuis todo o ano
ninguén debe dubidar ao respecto
que as alfombras voan
e que os paxaros poden vivir
nalgúns vestidos bordados
ou que o tellado da casa é un verso
“o meu único desexo”
é que baixo el medre mentres dormes
un xardín fantástico tódalas noites.

méntula.

hai un lugar perdido para ós homes
que é o desexo absoluto e un tempo de misterio
hai unha gran erección que dura eternamente
e rexe o ciclo dos anos dos nacementos
dos coitos pero é secreto
agora como de nenos situámonos detrás dunha porta
escoitando o que non podemos ver
como non se pode vela morte sen morrer
a méntula espida e en repouso convértete nun escravo
do que non es capaz de alcanzar o seu rostro
esperando a vez para entrar
polo guiceiro estreito á inmensidade doutro corpo
que nos leva vantaxe e do que non podemos distinguir
entre o secreto e o éxtase.

quizais.

estiven a punto de partir
e o mar entoxábaseme un papel de prata
e no medio del un buraco inmenso
que me producía unha gran impaciencia
un mantel manchado sobre unha mesa
unha mancha de viño tinto nun traxe branco
fíxeche todo o que tiñas que facer
eu fracasei
os gromos queimados polo inverno
cheos de fe
mortos da vida cos ama
non será todo isto o que me salve
ti traendo flores
nos teus brazos
conquistando todo o que te traizoa
sondando o mundo cos seus pétalos
decidindo polo corazón
tan verdadeiro como o ceo
nos soños
renunciar a todo o que quero.

fortes.

non é posible que todo isto sexa o amañecer

e que todo o que sufrimos sexa de balde

que pasen por riba das nosas ilusións

cargados de desprezo insultando a nosa orixe

reducíndonos a ser a enésima posibilidade

a seguir buscando a gravidade

empregar a aspereza dos ollos despois de ter soñado tanto

dende tan lonxe

non teño unha mesa de laboratorio

para construír máis fe nin máis esperanza

ler a nota da compra da miña avoa

foi o único descubrimento literario da miña vida

esta necia resignación que enxorda á realidade

este óbolo de patadas á paciencia

por que estou desexoso de amar a soidade

este cheiro demasiado doce ao esterco  

neste promontorio viril para poboar o mundo

onde non hai consolo e todo é inhumano

e so medran as desercións e todo queda intacto

levantando acta sobre a mesa da cea.

يجيبني

بعض ليلة التحايل على هذه الفجوة

أمل في حلة سوداء

تزيين هيئة المحنط من الملح

ليس لدي هذه الليلة لمشاهدة جسمك
وحتى الآن أنا كل العار
السماء ويأتي للعيش وسادة
وغامضة بشكل يائس عن منزلك
سفينة تسير على غير هدى وتقع في سقف منزلك
وأتصور لا يزال البحر وسحابة
الفقراء الذين يضطرون الى ترك للخير
غير قادر على الخروج من هذا السجن والركبتين
في انتظار غروب الشمس في الصمت عن النظام الدقيق
الزهور بلدي الزرقاء الجيدة هي الأشواك
المسحوبة على اللباس الخاص بك

cerámica. III.

ocultas aos ollos que non ven
como quen non sabe que lle depara
unha sorpresa
non pertencen a outro lugar
máis co delas despois de desleixar
tódalas palabras coas que se podían explicar.

cerámica.II.

nacer entre a calor elevada e a asfixia da auga

a madeira a herba o ceo....................................

cerámica. I.

andar por lugares onde ninguén andou antes
como flores abertas e imposíbeis
que te morden os ollos ao velas
eclipsado despois de tanta impacencia
un encaixe de miradas dende outro plano.

esquecidos.

semellades templos caidos onde o mar bate en baixo
poetas
deixando unha resaca de fracaso
onde nacen flores de vitoria
traducistes o que non era acceso ao ser humano
le ben como se che falara entre susurros
que choren
que choren todos menos os que se adican á agricultura
é tan dificil saber todo o común que compartimos
senón o que despois de abrilos dedos da miña man
queda nela
para transitar pola vida en común cos microbios.................

vontade.

nunca usei unha palabra para fecundala
pois tiñamos o mesmo léxico
eu recorrín tódalas contrariedades
e unha cómica timidez sen fin
pousada enriba dunha cornixa
caída chea de asombro
inxustamente como unha dubida
ti tes o que é meu iso é seguro
pero quero esquecelo
para que isto dure aínda moito máis
terme así latindo insistente
enriba dos piñóns desta roda
que por natureza
nos resistimos a que nos arrole
baixo esta corrente reaccionaria
ti tes o que é teu iso é seguro
protestas un pouco e logo te resignas
cambias un sentido común
por outro sentido común
créndoo cunha mirada fiable.

ó revés.

nada leva a un erro por compracerte

nada ten unha cabeza

nin unha opulenta morada

nada profana este xogo

verte ao revés de cómo te vexo

collido polos pelos

tan afinados son os berros

neste tráxico desorde

cunha extinta esperanza

nada é a vida que escapa a galope

baixo un soportal cheo de estrelas

que caen como as follas das árbores

e deixan ver as flores decapitadas

cortadas sen mais pedindo nada

como as aves que venden nas feiras.