mentres nos miramos no espello
para aprendelo papel
fora transformase todo
agás un vello disfrace
que queda esquecido na maleta
sinceridade
nin actores somos da nosa historia
nin seres reais
profanamos as nosas ideas
embebidos dunha anguria inmastigable
bufóns nun teatro pechado
por falta de pago sen socios protectores
nin mecenas
dende a cuncha o apuntador
representa un drama inmenso
quedou mudo e agora son as sombras
as que pernotan na escena
volveremos ás mascaras antigas
aos sacrificios desmedidos
ás estruturas verticais
para finxir rostros parecidos
para provocar felicidades violentas
antes de que encomece a función
para romper en aplausos
tanto medo
sacala mascara para ver realmente a cara
e asustarse de tanta miseria
neste teatro mudo sen acción
onde non somos nin seres reais nin actores
sen capacidade de asaltala felicidade
arrebatala para compartila
fora moitas cousas transformaron
alguén sabe por qué quedamos
baixo as columnas tirados
nun hemiciclo baleiro sen porvir
sen despintarnos sostendo un reloxo de pedra?.
Ningún comentario:
Publicar un comentario