Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
todo é cinza
e da cinza sae a súa obra
como un paxaro que pousa
e golpea o teu corazón
que se esgana latindo
todo é cinza
baixo as linguas de lume
brota a semente
un canto ardendo
a medianoite sentado nun banco
vai vendo
como se vai elevando no ceo
todo é cinza
que reflexa unha nube
que sabe irse
un espello que voa
en busca doutro cerne
enriba do que pousarse
para volver comezar.
