térrea.

 

cheiña de pena

aínda non pasou un día

e xa ninguén te lembra

as túas ilusións deixadas

entre a fría herba

o teu cabelo cheo de folerpas

antes de curar

xa che están a facer outra fenda

pois ti non berras

ningún deles e delas

saber de ti queren

senón comendo polbo da polbeira

ninguén te lembra

terra!

presumindo do que non tes

e do pouco que che queda

vas de feira en feira

sendo todo menos o que quixeras

un triste garabato

grazas a quenes te someten

e a quenes deixan que te sometan

perdida na túa propia historia

es a dona dun gran circo de mostruos

que prefiren vivir dun petisco

aos pés dunha escaleira.

 

 

esterco.

 

en novembro

saen os porcos ás rúas

débiles de mente

de tanto vivir no esterco

coa súa grotesca aflición

envoltos en trapos

doutros planetas

non erguen os ollos

para ver o luceiro

e mais forte o amor que senten

pola fachenda

pechados nas súas atalaias

enriba da súa abonada terra

alí nas súas cotras

deseñan a súa guerra

para que os pobres

sexan aínda mais pobres

para que as flores se resignen

e non crezan

para que te inocule a desmemoria

para afundir o teu corazón

dentro dun pozo de pedras.

 

 

 

abstracto.

escoita como se aman os xabarís

entre lama e bafexos

suando o fento e o solpor

dos simbólicos sendeiros

mágoa que dende unha illa

de carqueixas próximas

polo seu periscopio

os observa un cazador

escoita como se aman os xabarís

e desvía a lente cara o ceo

levando a vista

a conversas que lembra

soños que esquecera

a auga do rego

baixa con forza

por que chove

e como non ve o solo que pisa

esvara e cae

tocan as campás a hora

alá na aldea

e como se parecera que alguén

ao outro lado da porta

o estivera esperando

vaise voando reirrei

escoitando como se aman os xabarís.

 

 

árbores.

 

non te preocupes

non somos nós

nin ninguén

as persoas mais importantes

son as árbores

por que son nobres

por que imitan aos deuses

e te miran cunha mirada

indescritíbel

as persoas mais importantes

son as árbores

por que son normais

conservan a parte de natureza

que nós desdeñamos

por que na súa humidade e silencio

detense o outono

e nas tardes perennes

antes de denudarse

lémbranse tódolos anos

de ofrecernos os seus froitos

para que non chores.

 

salitre.

 

diante baten as ondas en vilarrube

deixando todo atrás para sempre

parece que ao mediodía volve amañecer

para contarse a un mesmo

unha fábula ética

que deberá resolver

na auga do mar

non hai máis que nadar

e darlle de comer as palabras

aos peixes

unha illa enriba dun anaco

de plancto

vaise soprada polo nordés

como unha pesadume

iría con ela pero déixaa marchar

sabe que lle queda

unha fábula ética

que deberá resolver

reducir todo o mundo

á cantidade de sal da auga

que pode coller coa súa man.

cinza.

 

todo é cinza

e da cinza sae a súa obra

como un paxaro que pousa

e golpea o teu corazón

que se esgana latindo

todo é cinza

baixo as linguas de lume

brota a semente

un canto ardendo

a medianoite sentado nun banco

vai vendo

como se vai elevando no ceo

todo é cinza

que reflexa unha nube

que sabe irse

un espello que voa

en busca doutro cerne

enriba do que pousarse

para volver comezar.

o que nomeas.

 

non se pode plantar minutos

nunha maceta

para producir horas novas

non se pode evitar ter

todo o que podes nomear

as formigas deixan os seus ovos

na caixa de correos

e cando collo unha carta

desaparecen

como se nunca estiveran alí

para despois na próxima carta

volver desaparecer

non se pode plantar

o tempo que fuches feliz

por que ese tempo

esta ocupado por outro

o único que medra nel

é un campo de feridas

nada de aquelo é agora

ata o punto de parecer

que nada de aquelo era

o que che parecía

o d i o  

a m o r

só tes o que podes nomear.

 

del riego.

 

¿Ónde está o pobo?

Onde está o pobo?

-perguntaba o patrón-

Un silencio de máquinas

detidas en ringleira

foi aquela resposta.

¿Ónde, ónde está o pobo?

¿Mais non baixa

ou non rube das entranas da terra?

-Pescudaba teimoso-

E o pobo estaba alí

naquel carbón

coma unha noite pecha.

¿Ónde, ónde está? -aficaba-

está fora ou adú ten ido?

un asopro de velas

que veu do mar infindo

detívose na orela

das praias, silandeiro.

¿Ónde, ónde se asconde?

¿Non está na cidade?

Mais non tería resposta

que o pobo estaba allur,

en todas partes,

afincado tras da porta

da súa libertade.

A F. Fernández del Riego. (Poesía Galega pax.358).

pascua.

 

abrir as portas dos templos

e deixar que saia todo o que morreu

plantar ombreiros rotos na terra

regar con voces que desertan

mollar con eufrasia os ollos

para aínda non quedar cego

pasear como un insomnio

polos sotobosques da pascua

nesta fantasía botánica

onde van vestíndose as árbores

e baixando en ringleira

corazóns de formigas

que desfilan articuladas

por riba dun roscón

non salva deus este momento

agás o que non é humano

aquelo que se lle chama sorte

xa que non hai vacío

por que non desaparece

por que non remata

para o domingo de gloria

volver resucitar .

 

 

exacto.

 

o exacto non dura moito

é mais ben curto

como todo o nomeable

coma namorarse

como unha vela queimándose

nunha tarde de inverno

o exacto non serve de nada

sobre todo cando se mestura

cunha palabra que tes na boca

quizais por que

medimos o noso mundo

co dedo do pintor

demasiados metros no corazón

así

exacto

canto máis te afastas

máis medible é o imposíbel.

oz.

 

a ver se te acordas

mancouse contra do marco da ventá

e deixouse ir sobre o arco da vella

chea de recordos remotos,

fonduras, morriñas,

unha meiga boa levábana

sobre un camiño

de baldosas amarelas

que ían en espiral

polos ciclos da morte e a vida

da alma ata a súa divindade

á cidade esmeralda

Dorotea Gale se preguntaba

que se despois de chamar á porta

aquel ancián ao que lle ladraba Toto

despois de escoitar as súas peticións,

se decidiu cumprilas,

dándolle a cada un o que quería:

a ela volver a apertar aos seus tíos

ao home folla de lata

ter un corazón no seu peito

que o fixera sentir

ao león ter o valor que se lle supón

a Toto un óso grande para roer

e o espantallo ter intelixencia

e non unha cabeza chea de palla

Dorotea Gale espertouse en Kansas

e se preguntaba anoándose

os seus zapatos de prata

si soñou todo aquelo

ata que ao ir a buscar a Toto

topouno mordendo un óso

e sen saír do seu asombro,

uns chiscos de palla

caeron da súa cabeza

e no ceo voaba un globo

ela quizás tamén pensaba

que todo o que sempre quixo

estaba no seu xardín .

collage.

 

palabras para evitar

verbos para protexer

rúas sen bordes

onde transitan bolsas baleiras

e por unha turbia razón

alguén senta naufragado

no banco dunha alameda

entre algas e buguinas

xuntándose a marea do mar

e a das súas venas

acougando os cabalos anónimos

das ondas que rompen

intactas no peito

por onde navega un barco

cargado de anacos de pan

por inocentes planetas.