nunha man sóbranme os dedos
para enumerar os momentos
felices
para encherme de melancolía
podo en cambio ver con
nitidez
todas as costuras do
improbable
na miña condición mortal
da miña realidade tamén
durmindo
debaixo das miñas pálpebras
rem
esta o humano
máis alá do efémero
para defenderse sen saber por
que
de si mesmo
compadecerse dos olvidos
mentres soño para seguir
soñando
amablemente a humidade
transita polo meu corpo
como unha nube inmóbil
unha necesidade económica
unha estrutura atómica
unha ponte que sempre esta
antes da casa
pola que pasa un río de
pandemonio
que a ninguén lle importa
e xa está
non tes por que entendelo.
