abrir as portas dos templos
e deixar que saia todo o que morreu
plantar ombreiros rotos na terra
regar con voces que desertan
mollar con eufrasia os ollos
para aínda non quedar cego
pasear como un insomnio
polos sotobosques da pascua
nesta fantasía botánica
onde van vestíndose as árbores
e baixando en ringleira
corazóns de formigas
que desfilan articuladas
por riba dun roscón
non salva deus este momento
agás o que non é humano
aquelo que se lle chama sorte
xa que non hai vacío
por que non desaparece
por que non remata
para o domingo de gloria
volver resucitar .
