amor propio.

hai que deixarse desaugar

irse como un río

no berce da mar

para soportar todo isto

é mellor non medilos tempos

nin os pensamentos

nin as palabras bonitas

imperceptibles aos nosos ouvidos

cal se foran sons das xirafas

é máis longa a vida

máis fermosa e verdadeira

pensando en árbores herbas follas

ou acender un facho

visíbel dende Marte

o outro é unha pica cravada

a un sol cheo de sangue

aqueles que se desamaron

e agora se descoñecen

en cámbeo

isto é unha bóla de pan

para soportar os días

chea de poesía

para procurar máis fame.