so me encomendo ao mesmo rito
esperar nun recanto
da miña mente
para que todo comece a vivir
sentir na charca
o ciclo da vida
as plantas que move o fluxo
as burbullas de osixeno
que suben como boatos á superficie
todos os días invisibles
son abstractos
cando os nomeas
as ondas tremen sen cesar
contra os embrións durmidos
a néboa erguese e aperta as ruinas
dos conquistados paraisos
das libelulas
so imaxinados na memoria
os dedos dos pés na marxe
xeados mortos
sobre as follas plateadas das bidueiras
que caen amando ao frío.
