entre lama e bafexos
suando o fento e o solpor
dos simbólicos sendeiros
mágoa que dende unha illa
de carqueixas próximas
polo seu periscopio
os observa un cazador
escoita como se aman os xabarís
e desvía a lente cara o ceo
levando a vista
a conversas que lembra
soños que esquecera
a auga do rego
baixa con forza
por que chove
e como non ve o solo que pisa
esvara e cae
tocan as campás a hora
alá na aldea
e como se parecera que alguén
ao outro lado da porta
o estivera esperando
vaise voando reirrei
escoitando como se aman os xabarís.
