sábado, 6 de abril de 2019

colmo.


para quen eu escribo
volvera a ler de novo
por máis que leve horas
e horas ergueito
para tratar de xuntalas letras
tocando un piano
de teclas mudas
e golpealas ata facerlles falar
para quen eu escribo
ten que emendarse
e ser como un sol ben parecido
que sen queimar
quenta e cura
a un día enfermo
como a primavera
como o amor que non ten fin
para quen eu escribo
verá a miña mirada
enfronte da súa
no texto que le
e quedando calado
deixara que este colmo
lle encha todo o corpo
e non desexara máis que apertarse
e comprender a súa alegría
botándose a chorar
non ten remedio!
terá que calmar a sede primeiro
pero non a sede
que teñen os demais 
e collera a vida
sobre o seu peito todo
aínda que por momentos afogue
sen importarlle
tal goce
e como as béveras
que saen xunto as follas da figueira
non son figos
fuxira sen volta do pasado
para topalo pracer
para quen eu escribo
deisaraxe levar sen remordemento
polos seus pasos
xa non terá fatigas
por que xa non crera
nesa metáfora que se chama espera
erguerase!
por que escoitara o canto
que sae libre destas letras
para apoderarse da realidade
para quen eu escribo.