Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
barrede os montes todos
despoboados e perseverantes
as mans das árbores
perderon todo o que tiñan
todas as campañas é o mesmo
o tempo esmorece
non é o alento o que trae o aire
senón palabras de papel
hectáreas que arden
todo podería ser doutra maneira
o máis afastado
o menos perdurable
o esquecido
todo o que durme dentro de nós
así de inútil
vaise en ordinarios silencios.
