teseo.

citeime coa mañá nunha fonte

atrás quedaban

a cidade e os seus servos

a idea de deixar de ser

é insoportable

tanto como non deixar

unha porta entreaberta

ou negarse

ao tenue encanto da fatiga

á resistencia do eu

a un tempo pasado

despois de buscar un pouco

de soño

fun por loureiro que non topei

a mañá estaba sentada na fonte

como se tratara de despedirse

o sol tendía a roupa mollada

despois de lavala

para prolongar o devir

que faría eu se volvera a min

eu que crin ao meu pai morto

aos amargores que non sacian

de todo o non convencido

así foran froitas que manchan

os labres ao mordelas

a mañá foise sentada

nun navío de follas

alcanzando as ondas

que subían e baixaban

sorteando os muros

as casas pechadas

as corredoiras mortas

tódolos recordos que non dan sede

a mañá foise para non volver

na cabeza dun minotauro

alá espera Teseo nunha fonte de pedra.

esbozo.

encerreime  na soidade

xa vai moito tempo atrás

falar non era posíbel

non fun correcto ao uso

deixei desenvaiñalas palabras

e fóiseme a vida nelas

foi a carne

estiven anos e anos en dolo

comigo mesmo

a miña actitude era contraria

ao meu desexo

unha casa e moitas flores

despois do loito ven o casamento

unha noite en vela

cerca o un do outro

pero sen vernos

o día ca miña nai pariume

houbo un eclipse no ceo

mudaron de cor os campos

na terra nas árbores

nacían froitos pretéritos

non te vexas

fai pouco chorabas

non te mires

a túa man olvidada

o sacrificio xa esta feito

so poderán separar os nosos corpos

o limite do real perdese

cando o teu nome

na miña cabeza escoito

canta aos amores mortos

que despois do loito ven o casamento.

á vida.

a vida so é un medio

tamén para o outro

que levamos dentro

pero ignoramos

o significado dos nosos actos

ensaiamos himnos

sen descifrar

que cantamos a escuras

todo o que non se quere dicir

unha fe voluntaria

toma o sol sobre o muro

acelerando a sangue

para depredar as dubidas

antes de que se vaia a tarde

despois de visitar figurado

aos seres queridos

para que falar desto

mellor calar

pero eu teño todas estas cousas

na alma

e os desprezos aos que son sometido

resultan para min un arrepío

maltrato a miña carne

ata chegar ao éxtase

nesta loita co outro

co que vive dentro de min

e berra de medo ao autoanálise

crea asonancias

ondulacións entre unha frase

e unha palabra

eso é o que queda entre nós

unha liña que cega o horizonte

unha porta que se pecha e se abre

e que nos fai conmover

por un acorde que non entendemos

e canto máis misterioso

máis nos atrae

canto máis imperceptible é

máis nos conmove

o silencio da noite

que envolve o meu corpo

da tenrura ausente

e afunden os meus ollos

nos ollos do outro

buscando un pensamento.

ninguén.

Ninguén comprende ao outro. Somos, como dixo o poeta, illas no mar da vida; corre entre nós o mar que nos define e nos separa. Por máis cun alma se esforce por saber qué cousa é outra alma, non saberá senón o que lle diga unha palabra —sombra deforme no solo do seu entendemento.

— Fernando Pessoa .