luns, 20 de setembro de 2010
culpa.
son un simple condenado
unha arbore torta sen enderezo
unha boca cerrada
pola que non entran as moscas
e toda a culpa
como razón para sobrevivir
fixen algunha promesa
pero querendo ser licito
encadeoume o esquecemento
e déixeme da felicidade
de tratar aos demais como iguais
non me laio
condenado pola culpa
do que xa non doe
e saíu da miña memoria
compro e vendo o esforzo
algo tan antigo
como coller e agarrar
como o ollo e a man do ser humano
estou condenado á mala conciencia
ao pracer da persecución
que volve todo instinto cara dentro
e contra un mesmo
ti que me ofreciches unha flor sanguenta
para amainala sede da miña loucura
e pousaches nos meus labres
esta desfigurada beleza
agora canto maior é a miña débeda
tanto máis e o poder dos deuses
é tan grande a miña inocencia
que so pola dor volvo á memoria
e deixo intimidarme por ela.
mércores, 15 de setembro de 2010
martes, 14 de setembro de 2010
anónimo dixo....
Nada novo, que afogo!
na nada novo, sen alento,
nada sen tormentos,
nada meu, nada, non facemos nada,
sen nada que facer nada que dicir
sen nada máis que criticar
e nada mal e nada ben
e nada que o torrente flúe
e nada, eu morrín, xa non son
e nada, desaparecín, do redor
e nada, que tal?
e nada, non estarei
e nada, meu rei
e nada, sen nada, para nada por nada digo eu que debo felicitarte polo teu tesón, xa non temos nada.
Asdo.: Efemérides Todo
12 de septiembre de 2010 10:14
(aparecido neste blog o día e data enriba sinalados).
xoves, 9 de setembro de 2010
eu.
eu.
agora chego antes ao traballo
cobro menos
estou hipotecado
síntome temeroso
adaptado ás adversidades
descontento
espoliado por outros
alleos
paciente
coa conciencia amortizada
pola frustración
inútil
encho botes valeiros
de REALIDADE
e mordo o corazón
para non atragantarme.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)