eu tamén estou buscándome
entre todos os meus retratos
cando a conxuración
parece o mais adecuado
un golpe de vista
un cabalo desbocado
daquela estación dividida
que afastou as nosas mans
un medo profundo
un tremor exaltado
e teño que confesar
que busco entre os vestidos
o que me permita ser
o meu propio actor
irmá mírao ben
aínda que se apodere de min
unha intransixente angustia
todos estes anos tragando saliva
xa non hai principiantes
como si todos coñeceran o
final
e non existira o inesperado
rezar para que volva a
infancia
os significados queridos
para saquear a vida que nos
ofrecen
adoecida de curiosidade
irmá mírao ben
quen ten recordos?
se non son enterrados
para cambiar o seu rostro
con estraña rapidez
como dentro dunha estampa
dun falso santoral
onde a sangue permanece
durmida
e resulta moi difícil a
simplicidade
pero irmá mírao ben
agora achegouse a primavera
todo luce como novo
as terrazas como antes
seguen alegres
a salvia florece e embriaga
e os coleópteros con sorna
volven aos seus recordos
amorfos
onde non hai resignación
por que viven para comprender
que o amor de dous corpos
non é unha sinal para asaltar
a súa felicidade.
