Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
o exacto non dura moito
é mais ben curto
como todo o nomeable
coma namorarse
como unha vela queimándose
nunha tarde de inverno
o exacto non serve de nada
sobre todo cando se mestura
cunha palabra que tes na boca
quizais por que
medimos o noso mundo
co dedo do pintor
demasiados metros no corazón
así
exacto
canto máis te afastas
máis medible é o imposíbel.
