Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
todo o que tes déroncho
ti non tes nada
e o que cres ter
tampouco o tes
colleuno alguén
crendo que algo ten
ata que outro á súa vez
llo saque
non tes nada
todo o que tes déroncho
se cadra sen ser digno
de recibilo
como unha alimaña
no teu corazón
non tes nin latexos
paréceche que os tes
pero tamén son de outro
de un que se matou
no monte
a outra noite
e delegou en ti
o corazón que non quería.
