final do camiño.

repudiala  razón das falacias
a vontade vive dentro da loita
que emoción ten máis dereito que outra
neste tedio que é escribir
ata que chegue o soño
e cando é así cando acontece
tópate espido liberado das ideas
borracho de remexer na alma tanta espera
con xorda muda e desesperada calma
de tódalas cousas que veñen de fora
deixando so apuntes físicos que se foron
diluídos nos anímicos pensamentos
para  crear novas emocións
o desexo de baixalo telón e cambiar de escena
un tempo sen tempo para vivir
a soidade bailando na lingua dunha vela
aspirar o amargor de tanta dozura
de todo o que non logramos coñecer
e produce un culto descrido
final do camiño para voltar a túa habitación
e sucar o planisferio nun teito escunchado
 esta esgotadora fatiga
doce amargor do que non logramos coñecer
perseguir e vagabundear neste final do camiño
para non desfacer este ensoño
da necesidade maldita de escribir.

 

 

ideal.

cando de neno enterrei a frase
sen embargo
esforzábame por falar mais alto co vento
pero o vento non falaba
queixábase
e devolvíame  un sopro xeado
os días eran longos
para adiviñar as verdades ocultas
das cousas
e os homes facían alfabetos coas pedras
as bolboretas de filigrana e prata
voaban  a redor da luz da estancia
e as súas miradas humanas se acendían
mentres eu acariñaba os seus abdomes
unha noite en vela
era como terminar unha paxina escrita
nun soño para non volver acordala
mellor é chorar por que se foron
tódolos seres amados
que sufrir o que detestas de algo que non conclúe
sen embargo.

universo.

esquecín o que tiña que dicir
para cando me poña enfermo
ti non  farías  o mesmo?
os praceres fáciles flotan no universo
nun ceo de migas de pan
polo que paseamos nunha calesa
tirada por cabalos de marino marini
ata a hora da cea
para despois xogar coas estrelas
non teño nada particular que dicir
máis que desexaría
poñer en orde ao descoñecido
que corta a herba do meu xardín
polo que van dous nenos
da man  dándose un bico de futuro
e aínda conservan, certa inquietude
si maduran en min os teus proxectos
e a man da imbecilidade non os podrece
dille el ao ouvido dela
xa é tarde
abaixo da herba
canta o desexo de matar ao xardineiro.