carrus navalis

esperta o día no ventre da loba capitolina
que amamanta a Romulo e Remo.
Andando , rompendo a afonía das follas que imos pisando,
afastando seus tons, verdes, ocres,
laranxas, vermellos,
como pompas de auga que parten ao tocalas,
empachando a terra húmida ao noso paso camiño da aldea.
vadeando sendeiro arriba de auga e lama,
sedentos, retumbando o son das gaitas no noso peito,
dilatando e contraendo o musgo que sen querer pisamos.
esperta o humus que se alza dende o vapor frío das fontes.
Tenteando os pasos para sortear caerse ,
asíndonos das mans lupercais
para facilitar o desligamento monte abaixo,
deixados mortos da risa,
sobre unha pirámide ilusoria onde xacerse,
sobre un penedo dende onde se divisen os catro puntos cardinais.
Entre tragos de viño escarlata,
para ahuientar o frío nun descoido da afonía
despois do cántico espido das gorxas.
Ao lonxe vese a aldea, baixo o fumo das chemineas das casas.
Ao entrar, sobre a mesa nunha fonte ,
a cabeza do marran a herba verde esmeralda,
o pan, o viño, a risa, as palabras.
Despois os postres,, os licores,
os recordos dos que xa non están,
os recordos dos que si están,
os recordos dos que non coñeces.
¡Viva o Entroido!
.............. e corre o viño e a risa,
vaise o inverno entre as mans que se unen
nunha rolda humana que xira e xira
case hasta o desmaio.
Non nos coñecemos e se nos coñecemos,
disimulamos, por que agora somos farrovellos,
piratas, curas, mouros,
castos frades, pantasmas, vampiros,
capitáns, revolucionarios, faraóns ,
ao fin unidos despois de andar dezaseis kilómetros a través do campo, do monte,
camiños romanos,
puzles de pedra que nos
traen de Berobreo,
os cans ladran á noite,
mentres volvemos de retirada,
mortos de ansiedade,
entre predicadores dende rochas vertixinosas,
entre malditos vendedores de viño malo.
Nos imos e os nosos pasos
parecen ir arrastrando a terra,
retrocedendo,
pasando entre as tebras que herdamos da infancia
con música de botellas de anís,
cunchas de vieira e palmas.
Despedíndonos dos que van quedando atrás,
para animalos entre abrazos.
Contando estrelas ficticias no firmamento
ata chegar á habitación da casa onde todos dormen,
denudándonos, acariciándonos,
magnetizados, buscando a calor cos nosos corpos,
deixándonos caer un enriba do outro ,
penetrándonos, entre contraccións
volvendo a recorrer o día enteiro,
entre caricias sucando o territorio das nosas peles,
para despois outra vez caer ao vacío.
Como un sortilexio volve amañecer
entre o pelo dela, que vai gardando os meus ollos.
deixome caer sobre o solo de madeira para saudar ,
xenuflexo ao factus,
o día empeza de novo,
apoiando os labres sobre o vidro pronuncio o seu nome.
Esperta o día no ventre da loba capitolina
que amamanta a Romulo e Remo.

o finado

As veces todo sae como a ninguén lle dá a gaña, despídense de ti e non es quen de recoñecer que é a derradeira despedida, que despois desa inclinación xa non veras máis a quén tes diante, que en realidade vaise para non volver, é como quen te pide urxentemente que lle leas os ollos por si ala dentro hai algunha posibilidade de mantelos brilos intactos.
Cando cheguei xa escomenzara a misa e o cheiro a incenso enchía o adro, os marmulos da xente mesturábanse co son das velas ardendo e o espelma derramado por elas abaixo dábanlle un croma erótico á morte.
As voces do coro esparcianse polos campos como unha semente en procura de terra fértil e auga.
Ala baixo os postes da central eléctrica representaban ser xigantes sedentes enriba do millo, só burlados por algún paxaro que deixábase caer de bruces co peso dos raios do sol nos seus brazos de ferro, para deterse un pouco e gañalo frescor que a pequenas doses subía do río, o mesmo frescor que sentía eu dende onde estaba recorrendo sen moverme o muro de pedra que facía de balconada chea de musgo e lagartos bostezando de calor aproveitando ata o próximo toque das campas para volver a meterse e logo de alí a un pouco, con parsimonia saír a quentarse.
Eu non estaba só, dende que chegara acompañábame un canciño de caza que enredábase nas miñas pernas e tiraba por min de cando en vez para chamar a atención, logo deitábase na herba e erguía a cabeza outeando cara lonxe por riba do muro ata perder a súa mirada na paisaxe como querendo aproveitalo impulso da fráxil brisa que escasamente nos viña a visitar, cando ó acariñaba el agradecido buscaba onde lamber algunha ferida dos pes ou as miñas mans para así desinfectalas , eu pensaba que ía ser unha magoa que a nosa relación durara o que dura un funeral, pero había algo no animal que me sometía unha certa tenrura e ao tempo un desasosego.
Lembraba a incomprensión que tivemos sempre os cans e máis eu, pois se eu era algo era felino, detestaba os ladridos, o correr polas corredoiras diante dalgún dos seus irmas despois de vir de troulear, todo o contrario a pretender que se enteara a veciñanza, ademais parecíanme torpes e sumisos, relegados a ser o espello da alma do seu dono.
Sen embargo chegado este momento ata pensaba se seria dalguén ou pola contra non tería dono, daquela o adoptaba sen máis, daríalle de xantar, pero hoxe, pensaba, e a estas horas onde podía topar, ata que como se fose unha dedución complicadísima din despois de poñerme contento de chegar a ela, coa solución, seria, no primeiro sitio de comidas, os mellores anacos e auga pois a calor caia sobre nos como se estiveramos baixo o purgatorio.
Do interior do templo soaba un móbil e saia un home entrado en anos, fibroso e áxil levándoo na man como quen leva un paquete a punto de estoupar, correndo cara un recuncho da fachada, alí abríndolle a tapa ao aparato se dispuxo entrecortado a contestarlle ao interlocutor.
Si, dicía: O luns vasme buscala escopeta e tráesma para miña casa.
O can miraba para min e para onde o home estaba, inquedo, facendo un esforzo por non ladrar e pousando de volta ou seu fouciño entre as herbas.
Aluguei entón unha sombra baixo un olivo centenario que adornaba o adro en compaña do canciño e despósenme a lear un pito, el mirábame como se nos coñeceramos de lonxe, ou alomenos como se non fora a primeira vez que nos topabamos.
Pousei a petaca co tabaco enriba da pedra e puxen o papel a carón ,deixándollo inconsciente para el como se por un momento deixara para min de ser un animal e converterase en humano, esperei mentres acendía o pito e así foi, o can achegou as súas patas a petaca e tentou facelo amago para despois quedar mirando para min nun xesto de desculpa e pena, amosando a mesma ollada do finado.
Mentres alcei a vista ao ceo, un pouco antes de que sairán todos da misa, durante o canto final desapareceron o home e o can.
Logo saíu a súa muller cuberta do loito del, sorteando os saúdos como se levara presa por asomarse ao muro para dende alí imaxinar a quen esperaba fora, no adro e non puido ver.

marabilla

saíu a aurora

saloucando do seu longo sono,

unha eterna noite

na penumbra
mentres se arrefría

debaixo do granito,

cuarzo e feldespato
o sangue dos ofidios,
que esperan ansiosos
que o sol os saque do letargo

e os acelere
bombeando os seus latexos
para regalárno-los ollos
como marabillas en movemento,
libres,
non mandados polo home,
espidos

e fermosamente tatuados,
tatuando os nosos sentidos.

agora a brisa percorre o noso esterno
como o vapor dunha locomotora
que frea en seco

ao preguntarnos por tanta indolencia,

aderezada de esperanza vindeira
sacada a herba seca

que destapa os poros da terra
amontoada en interminables moreas
que parecen chegar ao ceo,
e

de súpeto detéñense

antes de enmarañarse entre as nubes
que pasan frías,
non

sexa

que interrompan

a súa présa

ao longo

do país.

e eu aquí abaixo

case a punto de coller o tren ou non collelo,

bicando o recordo no bafo do inverno,

para adiviñarte tan cerca,

deletreando teu nome

húmido,

sólido inenarrable..

deixada a cabeza na percha,

descolgado o corazón,

para verte,

véndome,

adiviñarte,

adiviñándome.

á unha

bótame a lingua
que é a unha
e a esta hora
sempre chove no monte
cando imos xantar,
a nai de Iker
vai con el da man
camiño da súa casa
despois de ir buscalo a escola,
a min grazas a un golpe de vento
cáeme o pocillo de café
o único que podíame quentar
e aínda así creo que quero
entender o significado
de estar “ mollado coma un pito”,
eles camiñan reflexandose
nos escaparates
nos ollos dos viandantes
nas fadas agochadas
en cada unha das esquinas
polas que pasan
camiño da súa casa
e eu son unha paleta de grises
e ocres humedecidos,
eles van andando,
bótame a lingua
que tópome sentado
enriba dunha pedra mollada,
enfronte das miñas pupilas
os círculos brancos no tronco
sentencian aos pinos
que van ser tallados
mentres as súas copas
desafían e danzan
chamándome escravo,
bótame a túa lingua que
son ás dúas e quedan
catro horas para que falten
dúas mais para chegar
a onde saín pola mañá
as sete
bótame a lingua
que a todo esto
chámanlle traballo.