quizás nunca tivemos nada
así como hoxe
un feixe de recordos non desexados
para queimalos nunha fogueira
no refuxio que tanto acariñamos
neste tramo final que leva
a unha abertura
despois dun paseo polo arboredo
quizás sempre estivemos así
mirando ó un para o outro
pendentes de cando medra o caruncho
gardando as forzas para facer un sacrificio
cando parece que non queda máis
que morrerse dun malentendido
sen posibilidade de compadecerse
como os que non teñen ningunha relixión
agás a arrogancia de escoitar o canto dos grilos
quizás sempre estivemos así
a piques de compadecernos
sen renunciar a nada
sen poder abrila cabeza.
