meu punto de encontro
puxéronmo fronte un camposanto
as pegas choutan de cruz en cruz
moi cedo
ás sete da mañán
aínda de noite
ven unha señora maior
a visitar a súa filla
seino por que a porta golpéase
para avisar de quen entra
mirando cara atrás
parece vir dunha longa viaxe
o frío a esa hora pégase na pel
e en segundos vailla arrefriando
ata deixar de existir
cara o mediodía
como se o trouxera un salouco
ven sempre un home
que trae na súa man
unha flor vermella
e está o tempo xusto
como se non lle dese para vivir
pasmado
como a quen lle poñen un seis con cinco
a porta avísao de que está a saír
todo o que acontece é tan real
ninguén promete nada
que non poda cumprir
morrer non remata nunca
alí dentro
non hai necesidade de mentir.
