cando poderemos coñecernos
sen darnos conta de elo
nesta vida de mudos recordos
e ansiedades idas
cando poderemos coñecernos
nas sucesivas vidas
a alma esquece á morte e vaise
a súa esencia enche os xardíns
da noite
ata manifestarse de novo
o recordo da mirada me atormenta
ao deixarme vela no regato
que baixa a modo pola veiga
este amañecer frío e interminable
nunha fráxil aparición
que esfumase en bastas tebras
pasmado
serei eu quen pasa polo camiño
o unha imaxe do que fun
noutra existencia antes desta
son eu o que mira
ou é outra mirada idéntica
cando podamos coñecernos
entre silenciosas sombras
sen medo a que se esvaezan
guiados nesta viaxe
de mudos recordos e ansiedades idas
fálame fálame para que eu saber
para que a alma saiba.
