tan mortal e tan fría te sentes
que antes de deixarte
entre as pedras floreces
nesta primavera de bronce envolta
co teu ardente rostro
serea de pelo louro
para agasallar a quen por diante de ti pase
agora que dos teus silencios estas farta
cansa de falar para as pedras
a luz que quece o teu corpo
de fértiles bivalvos as súas cunchas
do fecundo manto calcario
cegan coma unha fouce de ouro
e retumban as palmelas
axustando os seus dentes
sedentarios e hermafroditas
sobre un farallón peiteas a túa cabeleira
e cantas a doce melodía
unha voz de lirio
que Odiseo escoitou unha vez
es fermosa e ambigua
de ti déixase impresionar o océano
para que ninguén se poda atar a eles
un barco sen mastros construíches
enriba dun mar de soño.
