baixo a figueira
como un anaco dun mapa
estendese un pequeno xardín
parece un lugar equivocado
un lugar que alguén soñou antes
e quedou con pegaso fai tempo
un día de inverno
por que o sol sae para todos
as veces cegando os ollos
ou quecendo a fronte
como unha alfaia de ouro
que adorna a túa pel
outras como un endiañado
que queima todo de memoria
coma un ser intocable
ou a claridade ao fin
que espanta a vergoña
un caixón cheo de versos
soños que se perderon na fatiga das tardes
o sol non esquece tampouco
de quentar a sangue dos réptiles
que o esperan bafexando
tamén as voces rotas
ao outro lado dos muros de pedras
aínda que ninguén as recorde
por que o sol sae para todos.
