caín dun cabalo
e percibín o ceo e algunhas
estrelas
e unha vez lle preguntei á
filosofía
de que material eran
contestoume: de ferro
xacía o meu corpo amolecido
nunha gran follaxe
nacín alí mesmo
todo o que vía era novo
creado nese instante
descubrín que iso do
sufrimento
e pouco ou nada ilustrado
mais ben unha invención
humana
nin tampouco que todo
enclenque
queda suprimido por natureza
so os animais non alcanzan as
penas
nin certa alerxia ao porvir
pero a felicidade de vivir
supera con moito
a tódolos males causados pola
miseria
pois ningún dos nosos males
son necesarios si se deben so
a nós
tampouco hai parte do corpo
humano
máis fráxil co que conserva
na memoria
as pegadas maternais
quen dixo ca sinxeleza da
natureza
molesta aos teólogos?
o que foi debe de importar
máis do que é
e o que é menos do que pode
ser
é dende abaixo dende onde hai
que vivir
rexeitando todo o que te
protexe
e que por elo te escraviza
todo o que deixou de ser útil
vivimos na democracia dos
vampiros
des-me-mo-ria-da
con medo á claridade
con medo aos outros
con medo a un mesmo
vampiros con medo ao diaño
con medo a Deus
un terrible atentado á
felicidade
de todos
caín dun cabalo
e percibín o ceo e algunhas
estrelas
e unha vez lle preguntei á
filosofía
de que material eran
contestoume: de ferro de
pedra ou
doutra calaña calquera.
