vinte vinte.

non tes nada

todo o que tes déroncho

ti non tes nada

e o que cres ter

tampouco o tes

colleuno alguén

crendo que algo ten

ata que outro á súa vez

llo saque

non tes nada

todo o que tes déroncho

se cadra sen ser digno

de recibilo

como unha alimaña

no teu corazón

non tes nin latexos

paréceche que os tes

pero tamén son de outro

de un que se matou

no monte

a outra noite

e delegou en ti

o corazón que non quería.

 

 

racional.

hoxe non hai nada que librar

agás unha bandada de paxaros

que sae das páxinas dun conto

e un tempo infinito para esperar

ignoro as presas

polos momentos que parece

que se foron para sempre

e que nos aferran aos días mortos

cando estamos á marxe da vida

/as bagoas nacen no cerebro/

e non necesito tempo

non necesito tempo para esperar

imaxino que me acaricias

cando o aire sopra a túa cara

ou cando pasas os pétalos dunha flor

polos teus labres entre abertos

/e volvo a espertar

no meu sistema límbico/

hoxe antes de pensar co soñaches

debuxa follas nas pólas das árbores

para comezar a irmos

cando as empece a tirar o vento

baixo a luz que vai esmorecendo

pois non necesito tempo

non necesito tempo

por que hoxe non hai nada que librar.

 

non falo.

todo o que se di

é o contrario do que se pensa

oio o que non se di

o que se revela

como o negativo dunha foto

ou as palabras que se escriben

nunha folla e non se poden ler

non falo

son de moi poucas palabras

e aínda así son susceptible

a topar unha soa

unha escama de sal na lingua

para dicir salgado

e saborealo en todas as súas letras

mentres xesticulo de forma acertada

e dixiro a palabra enteira

non falo

xiro o mundo a douscentos setenta grados

para voar en silenzo

como os gatos con ás

que se acicalan varias horas

para gobernar todas as noites

non falo

falar é un espazo errado

é a aparencia de quen se cre

reflexado nel.

 

pedras.

nacín home

como se por iso algo acontecera

para saber que os días

están feitos de pedra

e aínda estando mais de medio século

exiliado de itaca

ver que da pobreza nacen migueliños

a pesar de que alguén en paz descanse

non me deixou plantar unha figueira

mais creo agora

nas razóns que teñen as pedras

para queixarse do seu esgotador sobrepeso

nun principio ninguén era así

nin elas tan sequera

tampouco é igual unha pedra do monte

que calquera outra pedra

o que si é certo é que todas elas

de tan cansas que viven

son grandes poetas

antóllanse unha idea, un corpo,  

ou as entrañas esparexidas

nunha ladeira

para logo quedar tan quedas

que aínda que ardan polo sol

libres das mans dos que as moldean

como non teñen tristura nin dor

non se lles escurece a alma

non se moven son impertérritas.

ti non sentes.

un abecedario non sostén unha parede

senón é inerte

non podemos tampouco

herdar homes e mulleres,

varas, eixadas e machadas

que sostiñan outros

nas súas mans

por que as agocharon

as romperon e queimaron

os vosos pais

mais en troques

herdamos estraños

cheos de proxectos irrealizados

so nos libros aparecera a palabra monte

cando queiras saber da existencia do lume

por que a el, ao monte, raramente vai a xente

se non é a emboscarse

a prenderlle

para botar fora as súas pantasmas

os ladróns, os fugados

á escoura 

para que quede igual que hoxe

todo sen resolver

e así de expósito

en todos os seres humanos

hai un monte na súa cabeza

e nel un lugar a onde ir e volver

sen nome

unha pedra, unha árbore

que é capaz de conmover

a quen non sente

agás aos estrategos

que toman as nosas verdades

e lles prenden lume en silenzo

por que ti non sentes.

 

 

 

 

pro .

para perecer no tempo establecido

para a súa obsolescencia

homes impresora, lavadora,

medias, roupa, homes cafeteira,

batería, móbil,

aspiradora, lámpada,

se abandonan nun vertedoiro

destripadas as súas pezas

nunha diversión estúpida

calcular cantas horas lle quedan

ao mesenterio

para deixar de irrigar ás vísceras

tratando de topar unha palabra

que lles serva para aceptar

as expectativas de duración

da clase media

para seguir sendo atractiva

comprar tirar comprar

para seguir sen necesitalo

ser excéntricos

homes calculan todo o inútil

para que sexa posible.

resonare fibris.

UT QUEANT LAXIS RESONARE FIBRIS

Ut queant laxis resonare fibris

Mira gestorum famuli tuorum,

Solve polluti labii reatum,

        Sancte Joannes.

Nuntius celso veniens Olympo,

Te patri magnum fore nasciturum,

Nomen, et vitae seriem gerendae

        Ordine promit.

Ille promissi dubius superni,

Perdidit promptae modulos loquelae:

Sed reformasti genitus peremptae

        Organa vocis.

Ventris obstruso recubans cubili

Senseras Regem thalamo manentem:

Hinc parens nati meritis uterque

        Abdita pandit.

Sic decus Patri, genitaeque Proli,

Et tibi compar utriusque virtus,

Spiritus semper, Deus unus, omni

        Temporis aevo. Amen .

HIMNO A SAN XOÁN BAUTISTA

Co obxecto de que as nosas voces

Podan cantar as túas grandes marabillas,

Desata nosos beizos aldraxados,

Oh San Xoán o Bautista.

Un Anxo do Señor trouxo ao teu pai

A nova de que cedo nacerías,

E lle ditou o teu nome e lle predixo

O curso da túa vida.

Pero como dubidara destas cousas

Perdeu a voz e a fala Zacarías,

E so as achou cando teus ollos

Viron a luz do día.

Dende o ventre materno presentiches

Ao teu Rei no Ventre de María,

E ao revelarllo a Isabel amosaches

O que despois serias.

Gloria ao Pai celeste, gloria ao Fillo

Que xerado por El en El habita,

E gloria ao Paracleto que os xunta,

Por tempos sen medida. Amén.

Guido dÁrezzo. (século XI).

chispón.

envellecer coma unha paisaxe

que se despega da beleza

dos seus ceos/ das súas árbores/

dos seus camiños/

da súa luz/

un ser inclemente que quérese moderado

coa certeza do eretismo

mollado

no submarinismo do seu corpo

repite sublime

descenso

para despois

desta agradable fantasía

deste soño salgado

de novo verse salvo

no breve dunha exaltación

calar a tempo/non/

mellor facerse

algunha pregunta obscena:

a cantidade de cantos de luz

que chegan aos seus ollos

a inquedanza de lerse envellecer

a inquedanza de descubrir

que para rematar

so un detalle lle queda

coller coa culler o bico

que flota na sopa

que o observa dende o prato.

carvalho.

No Líbano nom hai cedros do Líbano.

Hai-nos nalguns versículos

da Bíblia. Hai-nos nos parques

de inúmeras cidades de Ocidente.

Mas no Líbano, nom. Ao menos

na cordilheira homónima. Talvez

os esgotassem os agentes

de Hiram, rei de Tiro,

que se comprometeu

a enviar materiais a Salomon

para a construçom do Templo.

E em jangadas, até Jope,

polo mar forom os madeiros

transportados polos fenícios.

E Salomom encarregou aos seus servos

de transportá-los dali a Jerusalém.

E Hiram, rei de Tiro, enviou

a Salomom um arquitecto, Huran-Abi,

cujo pai era natural de Tiro

e a sua mai umha mulher da tribo

de Dan; e já servira ao Rei David.

Obedecendo ordens, lenhadores

fenícios derrubarom

cedros a eito; mas

nom creio que o rei Hiram fosse

tam insensato que arruinasse

a sua riqueza forestal.

Mais bem deveu de ser na escura noite

medieval —bizantinos e cruzados,

árabes e mogóis— cando a orgulhosa

árvore da sua terra desertou.

Permaneceu a denominaçom

de origem. A gramática histórica

prevaleceu sobre a semântica

sincrónica. A história tiraniza-nos.

O passado agrilhoa-nos.

As cousas mudam, as palavras ficam.

Palavras enganosas, fantasmas

lexicamente vestem-nos. O tempo

trocou em falsos os nomes verdadeiros.

A superestrutura

lingüística pseudomorfosifica

a realidade. Preguiceira língua

que nom pode seguir

a evoluçom das cousas de pés ágeis.

Muitas vezes espectros sem sentido

—porque o rato do tempo-

lhes rilhou a substância—

obrigam-nos a guerrear.

E a história é um combate de mortos.

As bandeiras que à morte nos conduzem,

hai tempo que perderom a memória

do povo que simbolizavam.

Como o astrónomo capta a luz de estrelas

longo tempo apagadas no Universo,

assi as nossas ferozes

contendas por ideais ou tesouros,

som luitas por palavras

que já nom significam

o que significarom.

No Líbano nom hai cedros do Líbano.

Mentimos ao falarmos. Batalhamos

por damas que deixarom de estar vivas,

por pátrias que trocarom os seus mapas,

por riquezas que som papel moeda

sem reservas em ouro

nem trigo nem metal nem grao algum

que podam garantir

umha troca vital.

Espectros administram-nos,

e palavras vazias

formam o nosso código

de falsas locuçons,

o nosso dicionário de imposturas.

No Líbano nom hai cedros do Líbano.

Nom existe presente.

O passado

rege-nos, a anacrónica

sombra do que já foi, mas já nom é.

Nom hai cedros do Líbano no Líbano.

Empregamos a fala

de Salomom nos tempos de Shamir.

Cantigas de amigo e outros poemas (1980-1985).

Ricardo Carvalho Calero.

primeiro.

primeiro de maio

prometo non volver preguntar

onde están os que cren que a sociedade

non avanza sen eles

pero esta non é a pregunta

prometo non volver preguntar

quen é peor xenocida

co xenocida da súa conciencia de clase

e a súa globalización

o obreiro que prima o seu beneficio ridículo

aos dereitos laborais e económicos de todos

pero esta non é a pregunta

prometo non volver preguntar

cantos por causa deles morreron alcolizados

mentres bocexan cada vez que falan

dunha tal fachenda

pero esta non é a pregunta

prometo non volver preguntar

por que aínda vivir é moito mais caro

do que se gaña por traballar

pero esta non é a pregunta

prometo non preguntar

como te entregas como un súbdito

á fragrancia insostible e histórica do capital

para xustificar as contas dos magnates

pero esta non é a pregunta

primeiro de maio

prometo non preguntar polas píntegas

debía ter nove anos a derradeira vez

que vin xuntas a máis de tres

dando conta dun puñado de dípteros

mentres íamos buscar as xestas

flores hedras e fiúnchos para facerche o maio.

peste.

neste arquipélago sen corazón

como a peste

cando falas do baleiro

ben vestido e invisíbel

mesmo como a peste

cando non se mira

nos ollos dos outros

para borrar o engano

de ser todo o que non es

por que estas na parte do leito

onde non debes

como se o tempo

chegara ao seu termo

como a peste

nin te does de quen morre

nin de quen se garda do andazo

e falso exclamas que é a resposta

ca natureza nos da

mirando moi ledo dende a túa ventá

como se a terra fora só túa

os eucaliptos que séguenche a medrar

e a fogueira chea de plásticos

e a merda que tes preparada para queimar

por que sabes que nada che vai pasar

e  por que a ti che da a gaña

os teus putañeiros cans roen

como a peste

a beleza de todos os nosos seráns.

don Anxo.

reza don Anxo

que polas mañás nos manda

as súas teolóxicas ladaíñas

con read more

que o noso espírito moito agradece

reza don Anxo

que cada tarde despois do aplauso

cos seus pais celebra a eucaristía

na sala de estar

do seu tabernáculo

para este virus espantar

mentres imparte as súas bendicións

por whatsapp

úrxenos a rezar

para que pare todo isto

que esta á freguesía a matar

cada día que pasa hai unha baixa

el fala tamén da outra pandemia

a do amor e solidariedade

mentres o estas pensando

te fai cómplice da súa vida

te esta convidando

ten outro plan para esta tarde

para ti e para quen queira

nesta hora de compendio

se mandas unha petición

a eleva neste altar do Señor

onde os infectados xa teñen rostro

nas oracións de don Anxo

cada un temos o noso sitio

alí na Betania na sala da súa casa

nesta sorte de persoal pregaria.

non o esquezas.

un día daba para moito

erguer o teu corpo

sometelo á intensa deprecación

facer ablucións

prover para xantar

cortar leña

plantar fabas na horta

ler a hannah arendt e.....

esperar transformar a caída en voo

calquera destes días

dan para mastigar o horror

desconfiar do vestido humano

dos moi humanos

que paseando a súa insolidariedade

ameazan as nosas vidas

facéndonos sentir un medo que non se esquece

para que nada sexa como onte

por se aínda non o tes claro

un día dá para quedar inmóbil

para sentirse só

diante da televisión

como o perfil dun penedo

sen latexos

esperando que todo pase

e non ser visto

para volver conseguir sobrevivir

cando antes era tan fácil

cando vivir era un inocente sen sentido.

refacer.

benditas as capas de po

que se pousan enriba das agullas

e desaceleran o tic tac

para apresurar

os presentimentos escondidos

debaixo das pedras

nada pode ser tan conmovedor

como os acentos cascabeleiros

dun péndulo vacilante

para refacer un reloxo

de madeira sempiterna

mentres a terra se para un momento

para que poda existir de contado

un descoñecido  

que montado nunha roda cadrada

se desprace ao longo deste texto

por que ti o moves ao lelo

grazas a manter este desvarío.

inherente.

semento flores futuristas

polo camiño á feira

apaño linguas murchas

que despistado tirou o vento

para estercalas

semento tamén

todo o que non topa nome

consubstancial, realidade, sempre

cando algo sucede

todo cambia

será, pareza, empeño

para non matarme

paseo a man polo ventre

escribo enriba da dermes

para non matarme

polo que dirán

que sempre será mentira

semento flores futuristas

para arraigarme

ao oco que queda

entre un pétalo e outro

da impaciencia do desexo.