supoño que por fortuna
detestas aos mediocres
aos que non buscan a dita
e aborrecen as vixilias
aos que detestan a dor
e aman cegos o gozo
non cambies por nada
ningunha das vidas vividas
nin te encerres no teu corpo
senón para erguer a túa admiración
a carne que se disfraza
non a persegue o tempo
queda no recordo da
felicidade
na memoria das causas antigas
que non poñen fin ao silencio
nin basean a vida nunha hipótese
quen garante a razón
da semellanza do home a da
árbore
según os seus froitos
que choren!
o amargor da felicidade
prometida
mentres esta a caer o sol
queda tanto inverno
para obsesionarse cunha
caricia
e sen embargo beleza
o teu corpo me turba
o teu leito misterioso
conmóveme
nada do que nos podía
pertencer
nos pertence
nesta noite de entroido
na cas nosas miradas se
perden
e as almas escapan como algo
soñado
na ca razón pensa insensato
ao sublime
lede con forza en alto
o misticismo artificial
néganos a sede da verdadeira
natureza.
