ora por todos
para que o silencio poda discernir
os erros que cometemos
para que nos chame
no bico do noso ouvido
por outro nome
para identificarnos por alguén
que non está aquí
e que rompe as túas entrañas
a alma que sae da terra
e que nos sorprende
esta derradeira noite
todo o que miras morreu
todo o que non ves
morrera tamén
só es libre
cando amañece un novo día
cando volves a atoparte
cando te intúes sen verte
cando o que mastigas
sabe a todo aquelo que quixeches.
se o aire xélido non debuxara
nas nosas caras un xesto obsceno
non sería de mañá
tan cedo
para enmudecer as gañas
de morderlle ao día que comeza
co canto da perdiz
batendo as ás no seu territorio
mentres permanece en si
tan cedo
amortallando os nosos pensamentos
desencantando ós negros espíritos
e ás súas débedas contraídas
unha paisaxe que nunca murcha
espectros perfectos
ao outro lado do teu
un fío condutor que nos une
dende o principio ao noso guía.
baixan da basílica de camiño ao rio
movendo cos puños as campás
arrastrando pola costa os ósos
como quen atravesa outro mundo
e ao seu paso
saúda dende a torre isabel de castro
muller de pardo de cela
encarcerada nos seus soños
que collendo dous versos do seu peto
ponse a chorar
andando cara abaixo van salmodiando
alá en mondoñedo
poemas superficiais feitos de pedras
levándolle flores a naide
como antes de cas palabras
fosen de carne
facéndolle unha parada
antes de que caia a casa de cunqueiro
cosendo con fío as follas que van pousando
por onde van facendo camiño
declinando eu polo de agora
ir tras esta longa sombra mortal.
nalgún lugar da terra
neste momento
alguén diseca pétalos
para non aborrecer
e unha sombra
vaise de presa
baixando a escaleira
cos días contados
pola arritmia das horas
tratando de explicarse
nalgún lugar da terra
neste momento
nacen flores salgadas
e alguén enfía en cada buraco
unha castaña de barro
que colga no seu pescozo
golpeándoo rítmico
apurando a sístole
para acariñalo universo.
un froito ofrecese aos vivos
e preguntáselles se teñen medo
queres que isto dure sempre?
empurrado por nubes
e falsas promesas
de que vai chover
sabes cas noites non son túas
nin os rios que mecen cinsas
van fermentar a desidia
deixando caer as súas sementes
intactas na nada
nunha terra escura
para pensar detidamente
nalgún dos seus flancos
para a floración
para tentar ser inmortal.
.jpg)
déixame volver lercho
deitados ata que cambie o tempo
espertan en silencio
dormen en silencio
dálles igual
os paxaros libres ou presos
os aquiescentes me fan chorar
entran polos meus poros
nas horas disipadas
vou consolándome a min mesmo
ata o esgotamento
e aínda soporto os putos pronomes
posuídos polos seus corpos alleos
para poder gastar o diñeiro
que mal me dan
e saír correndo
para salvarme falando do amor
teño unha tristura pasmosa
de non darlles o que se merecen
unha folla de rafia
e mentres frego a louza
e espero que cambie o tempo
déixame levitar para
cando estean en celo
da miña sangue non beban as hienas
cando traduzan todo isto.
xa
non necesitan árbores
as
árbores están ausentes
nun
submundo cheo de monstros
o
día é unha pílula de naftalina
e
cheiro a sopa de sobre
nunha
mesa de razóns autóctonas
onde
se pegan as mans
como
se foran noivos para deitarse
as
nubes de esterco
parecen
anacos de cartón fluctuantes
enriba
dos contenedores de reciclaxe
para
algúns non hai cousa peor
que
estar aburridos
seus
ollos son briznas de herba queimada
con
un sol abafante
e
unha motobomba que non chega
unha
rapaza rifando ao seu avó
por
cargar de lume as mans do vento
e
pensar que as árbores están ausentes.
.jpg)
hai que deixarse desaugar
irse como un río
no berce da mar
para soportar todo isto
é mellor non medilos tempos
nin os pensamentos
nin as palabras bonitas
imperceptibles aos nosos ouvidos
cal se foran sons das xirafas
é máis longa a vida
máis fermosa e verdadeira
pensando en árbores herbas follas
ou acender un facho
visíbel dende Marte
o outro é unha pica cravada
a un sol cheo de sangue
aqueles que se desamaron
e agora se descoñecen
en cámbeo
isto é unha bóla de pan
para soportar os días
chea de poesía
para procurar máis fame.
Chorabamos e os deuses calan
confiabamos e fomos traizoados
amabamos e o seu froito foron cinzas
dabamos e o agasallo foi medido.
Sabemos que os ceos están baleiros,
que a amizade e o amor son nomes
que a verdade é unha escoura cinza,
as chamas queimadas do fin da vida.
Longo e en van esperabamos,
trala noite da crepitación humana,
por unha soa canción na arpa da Esperanza,
o un raio de amañecer na costa.
Sé, veñen cancións flotando, doce marabilla,
e chispas tinguidas cal frechas destellan;
pero o doce é mentira, e os pés cansos
corren tras un raio de luz-pantano.
Na hora da nosa necesidade, a canción vaise,
e o lamento da mar se enche de pena.
A serea se burla coa súa risa nun gurgullo
a cal se afoga no profundo tañer da morte.
A luz que perseguimos cos nosos torpes pés
como as metas de anos mellores,
oscila alto e baixo e desaparece,
das nosas bagoas eran as chispas tinguidas.
Deus é mentira, e a fe é mentira,
e dez veces máis é o amor;
a vida é un problema sen razón,
e nunca algo que probar.
Engade e resta e multiplica,
e divide sen propósito o fin.
Todas as respostas falsas, aínda falsamente verdade ,
esposa, esposo, amante, amigo.
Sabémolo agora, e xa non preocupa
Que importa a vida ou a morte?
Pequenos insectos, emerxemos da terra,
sufrido e ofrecido é o noso alento.
Como formigas nos arrastramos na nosa breve area,
soñando "cousas grandiosas"
Ei aquí que cruxen, cal cáscaras nun océano de ira,
no apuro das terribles ás do Tempo.
O sol sorriu dourado, e as plantas branco,
e un billón de estrelas sorreen, aínda;
Aínda, feroz cal nós, cada un xira cara a terra,
e non pode manter a súa vontade.
Construídas, vós tontos, súas cousas grandiosas,
o tempo as deixará en nada;
Medra abrigada coa canción da doce Mentira canta,
e a frecha falsa súas bagoas forxaron.
Para nós, unha tregua para os deuses, amores, e
esperanzas,
e unha pregaria de lume e fluxo;
Unha lixeira volta no baile da morte,
e un forte hurra para a tumba!.
Voltairine de Cleyre , poema escrito en 1892.
que recobran a súa pel
e volven aprender a bicarse
queres que fale
de tódolos estrategos
que veñen colgados
no forro da miña chaqueta
e debes saber que
detesto tódolos homes
e ás mulleres
por que non son práctico
nin afasto a patadas
as pedras que saen ao camiño
e debes saber que
detesto a tódolos homes
e ás mulleres
e as súas falsas verdades e penas
por que non podo determe
non podo ser simpático
nin xogar coa vida allea
que seria de min se fora práctico
se foxe humano
feriría estragaría
atravesaríame como unha pedra
na vida de calquera.
tan mortal e tan fría te sentes
que antes de deixarte
entre as pedras floreces
nesta primavera de bronce envolta
co teu ardente rostro
serea de pelo louro
para agasallar a quen por diante de ti pase
agora que dos teus silencios estas farta
cansa de falar para as pedras
a luz que quece o teu corpo
de fértiles bivalvos as súas cunchas
do fecundo manto calcario
cegan coma unha fouce de ouro
e retumban as palmelas
axustando os seus dentes
sedentarios e hermafroditas
sobre un farallón peiteas a túa cabeleira
e cantas a doce melodía
unha voz de lirio
que Odiseo escoitou unha vez
es fermosa e ambigua
de ti déixase impresionar o océano
para que ninguén se poda atar a eles
un barco sen mastros construíches
enriba dun mar de soño.
corre entroido
antes de que a coáresma
che faga preso
e fuxa na cuadraxésima cara xerusalén
corre entroido
que o sol comeza a renacer
neste mundo ao revés
de fariña e cinza
esperta
co teu látego e chocallo
ao carnaval ao ditado
sen decoro nin risas
nin saberse do prohibido
amigo fiel do establecido
tócalle o tambor aos pailáns
cambia as mentiras de hoxe
por un maña de grandes verdades
entroido
xa non son os tempos
nos que che deixaban
darlle a volta a todo
defendendo os teus valores propios
nin os ricos visten de farrapos
nin ninguén inverte o papel
que lle tocou vivir
corre entroido e non pares
para que os pobres se sintan ricos
nesta breve anarquía
corre e non perdas tempo
escupelle na cara todo o noxo do mundo
e manda a putin ao inferno.
sen conciencia
no seu cortello
o sorriso do amo ao servo
rompe un cristal
delibesiano
os trolls veñen de visita
cetreiros e gandeiros
xogan felices ao domino
mentres rifan galos de pelexa
as vacas sentan á mesa
facendo slow food
nun idílico latifundio
os gañáns
xa non entoan cancións
so onomatopeas
por exemplo: transxénico
os tristes tomaron a cabeceira
coa súa analepsis
para someter as enganadas
aos santos inocentes
coma sempre a vaidade
a un quilómetro cero
do esperpento dos señoritos...
(sigue ti se queres).
