alá con Rimbaud e Budelaire
coas almas da clase media
nun ceo por magoa capitalista
con anxos nerudianos
so cambiando os decorados
para ser o mesmo momo
servíndovos en pratos finos
os delicados friames dos
poetas
para non perturbar
os vosos amortallados corpos
xa non hai que lembrar as tradicións
como ti dicías
son tíckets e boletos de
feira
xa pouco o nada importa
non é que non se poda dicir
é que non se di nada
en falso vivimos é certo
neste modelo absurdo
aquí abaixo
neste mundiño cheo de
mascaróns
que nin denuncia nin
esperanza deixan
nin cren nin din nada
por mais que escribir tentan
senón os seus cínicos
artificios
coas súas solemnes fachendas
deixádeme rir!
mascullan entre eles
as súas boubas poéticas
para pasar a posteridade
breve
sen conduta
sen cambiar modos de ver o
mundo
salvadores de todo prexuízo
sen cambiar unha soa letra
non se pon nada que non se
deba
pois non entra nos seus dous
minutos de grandeza
esta ben así!
non hai salvación nin se
quere
para o resto dos mortais
mentres alá arriba vós
degustades
as virtudes da morte e os friames
permitídeme
que aínda que non teño velas
para este enterro
rir como un antipoeta
acaso vivir no caos
entre tanta fame e miseria
é crer que non xira a terra?.
